Περιμένοντας τον Γκοντό

«Το έργο ανοίγει παράθυρα σε διαφορετικές απόψεις. Είναι ένα ποίημα για το χρόνο, την παροδικότητα, το μυστήριο της ύπαρξης, το παράδοξο της αλλαγής και της στασιμό-τητας, την αναγκαιότητα του παραλογισμού»
«Είναι μία παράξενη τραγική φάρσα, όπου τίποτε δε συμ-βαίνει, αποδείχθηκε ένα έργο από τις μεγαλύτερες επιτυχί-ες του μεταπολεμικού θεάτρου. Ένα έργο τόσο αινιγματικό, με τόση απόγνωση, τόσο σύνθετο και τόσο ασυμβίβαστο στην άρνησή του να συνθηκολογήσει με όποια παραδεδεγ μένη αντίληψη περί θεατρικής κατασκευής»
«Όλοι στη ζωή κάτι περιμένουμε, ένα γεγονός, ένα πράγμα, ένα πρόσωπο. Στην κατάσταση της αναμονής ζούμε την εμπειρία της ροής του χρόνου στην πιο καθαρή και φανερή του μορφή. Όταν είμαστε σε δράση έχουμε την τάση να ξεχνάμε το πέρασμα του χρόνου, όταν περιμένουμε παθη-τικά, τότε αντιμετωπίζουμε την ενέργεια και τη δράση του ίδιου του χρόνου. Η ροή του χρόνου μας φέρνει αντιμέτω-πους με το βασικό πρόβλημα της ύπαρξης, που είμαστε σε συνεχή ρευστότητα»

Μάρτιν Έσσλιν
Άγγλος συγγραφέας κριτικός Θεάτρου του Παραλόγου