ευ παιδαγωγείν

«Ουδέν διαχρονικότερο του κλασικού». Με οδηγό αυτή τη βιοσοφική ρήση ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε η συγγραφή του παρόντος έργου «ευ παιδαγωγείν». Σκοπός του ήταν μια αφαιρετική αναζήτηση στην έννοια της αγωγής, με βάση τις σωκρατικές έννοιες-κλειδιά: i) αυτοέλεγχος, ii) αυθεντικότητα, iii) αυτογνωσία και iv) εξέλιξη. Πώς μπορούν, άραγε, τα κλειδιά αυτά να «ξεκλειδώσουν» την βαθύτερη ερμηνεία της παιδαγωγικής από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ανεξαρτήτως εποχής, τόπου και πολιτισμού; Πώς θα μπορούσαν να συμπυκνώσουν τα φαινόμενα που ανακύπτουν συμβάλλοντας στο να γίνει η παιδαγωγική λιγότερο περιγραφική και περισσότερο διεισδυτική; Όπως οι θετικές επιστήμες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα περισσότερα δυνατά φαινόμενα με τις λιγότερες, αλλά διεισδυτικότερες δυνατές έννοιες (και το κατάφεραν αυτό μετά από αιώνες άγονων -αλλά και αναπόφευκτων- περιγραφικών προσπαθειών), έτσι μπορεί να κινηθεί -και ενδεχομένως να καταλήξει κάποτε- και η παιδαγωγική, χρησιμοποιώντας έννοιες σαν αυτές. Παράλληλα, τονίζεται η χρήση της αλληγορίας ως επίσης διαχρονικού εργαλείου. Συγκεκριμένα, οι κλασικές αλληγορίες του «σπηλαίου», του «αρματηλάτη» και του «αόρατου ανθρώπου» αναλύονται σε συνάρτηση με τις παραπάνω τέσσερις αφαιρετικές έννοιες-κλειδιά.

Πληθώρα παραδειγμάτων και προβληματισμών της σύγχρονης εκπαιδευτικής καθημερινότητας συνοδεύουν και καθιστούν γλαφυρότερη τη θεωρητική ανάλυση του συγγράμματος αυτού. Προσδοκάται ότι έτσι θα αναδειχθεί ο σύγχρονος -και πάντα επίκαιρος- χαρακτήρας των παραπάνω κλασικών εννοιών και εργαλείων, χωρίς να καταπονηθεί ο αναγνώστης με εκτενείς περιγραφικές λεπτομέρειες και χρονολόγια. Απλούστερα ειπωμένο: η επιδιωκόμενη προστιθέμενη αξία του παρόντος έγκειται στο να προτείνει θεωρήσεις, κατά το δυνατόν πρωτότυπες, που δεν προσφέρονται στο διαδίκτυο ή στα μέχρι τώρα συναφή συγγράμματα.