Το χαμόγελο της πολαρόιντ

Δεκαπέντε ιστορίες. Δεκαπέντε πυρετικές ιστορίες που στροβιλίζονται, κάνουν κύκλους. Πασχίζουν να αποφύγουν η μία την άλλη κι όμως κάπου μέσα στις σκιές ενώνονται πεισματικά. Επαναλαμβάνουν μονολόγους, νυχτερινές προσευχές και αφορισμούς. Επαναλαμβάνονται όπως η κάθε ίδια μέρα που ζούμε μέσα στη ζωή που άλλοτε προσπερνάμε κι άλλοτε κολλάμε στις μικρές κι ασήμαντες για τους άλλους στιγμές της. Ενώνουν τ’ ακροδάχτυλά τους δημιουργώντας γέφυρες ανάμεσα στους ήρωες κι αφήνουν να δραπετεύσει η αίσθηση ότι πρόκειται για έναν και μόνο ήρωα. Κάποιον καθημερινό, ανασφαλή και τελικά θνητό, που υψώνει το φθαρτό κορμί του μήπως και αγγίξει αυτό που ποτέ δεν του προσφέρθηκε.

Δεκαπέντε μικρές ιστορίες δηλητηριασμένες με τις εμμονές που τις πρέπουν. Μικρές ιστορίες για τις μεγάλες απώλειες, τη νοσταλγία που κερνάνε οι αναμνήσεις, τη μοναξιά που ξεχειλίζει στο τέλος κάθε σαββατόβραδου. Προχωρούν πιασμένες σφιχτά απ’ το χέρι με την απιστία, την προδοσία, την τρέλα αλλά και με την ομορφιά της σπάνιας φιλίας, τη γεύση της άγουρης ποίησης, την ανάσα του νέου έρωτα. Μετεωρίζουν τα άυλα κορμιά τους πάνω απ’ τα ανυποψίαστα κεφάλια των περαστικών μέχρι να επιστρέψουν και πάλι στο μέρος απ’ όπου ξεκίνησαν. Μέχρι να συναντήσουν την μπάρα πάνω στην οποία γράφτηκαν. Κάτω από το φως τής μεταμεσονύκτιας λάμπας της, λίγο πριν ξημερώσει. Όταν κι ο τελευταίος θαμώνας έχει πέσει για ύπνο. Δεκαπέντε ιστορίες κι ένας μονόλογος. Σύνολο δεκάξι. Sweet Sixteen.