Το κόκκινο της σκακιέρας

«Μην τα ψάχνεις λοιπόν… Παρόμοια πράγματα κάνουμε, γιατρέ. Εσύ ζεις για να θεραπεύεις ανθρώπους, ενώ εγώ ζω για να θεραπεύω επιχειρήσεις!

Η μόνη διαφορά μεταξύ μας, αγαπητέ μου Σπύρο, είναι ότι εσύ βρήκες τρόπους για να εκτονώνεσαι από την ασφυκτική πίεση της δουλειάς σου,

έστω κι αν αυτό δεν αρέσει σε μερικούς. Εγώ δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα

τη δική μου διέξοδο, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Πικραίνομαι μερικές φορές όταν συνειδητοποιώ ότι μου έφυγαν σαν αστραπή αρκετές μέρες της ζωής μου. Για πες μου, αλήθεια, εσύ, μεγάλε θαυματοποιέ μου, ποια μέρα σου θεωρείς χαμένη;»

Με την ερώτηση της Νεφέλης ο Σπύρος άρχισε να σκέφτεται. Άφησε κάτω τα μαχαιροπίρουνα και, με φωνή πολύ σοβαρή, της απάντησε: «Θεωρώ χαμένη μέρα τη μέρα που δεν έχω αφαιρέσει πόνο, προσθέτοντας τουλάχιστον ένα χαμόγελο. Τη μέρα που η καρδιά μου δεν έχει γελάσει.

Αυτή η μέρα είναι μια χαμένη μέρα, Νεφέλη μου».

Ένα θανατηφόρο ναυάγιο και μια σειρά αλόγιστων επενδύσεων από τις ηγεσίες των επιχειρηματικών ομίλων, σε συνδυασμό με την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, οδηγούν κάποιους πρωταγωνιστές σε οδυνηρές καταστάσεις.

Η αιώνια μάχη του καλού με το κακό κι ένας έρωτας δύο διαμετρικά αντίθετων ανθρώπων προκαλούν βίαιες ανατροπές των αξιών των βασικών πρωταγωνιστών.