Για μια κριτική της βίας

Το 1921 και σε μια Γερμανία που μόλις έχει λήξει η επανάσταση των συμβουλίων, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ασχολείται με το ζήτημα της βίας και διερωτάται κατά πόσο είναι δυνατή μια διάκρισή της σε βία που υποτάσσει και σε βία που απελευθερώνει. Πρόκειται για ένα αγαπημένο και τότε (όπως και σήμερα) άκρως επίκαιρο θέμα συζήτησης των αναρχικών ιδεών και πρακτικών και θα πρέπει να επισημανθεί, ότι εκείνη την περίοδο της ζωής του ο Μπένγιαμιν δήλωνε αναρχικός (κάτι τέτοιο φαίνεται άλλωστε και από τα γραπτά του, αλλά και από τις γενικότερες ενασχολήσεις του). Προλεταριακή γενική απεργία λοιπόν εναντίον πολιτικής γενικής απεργίας, μυθική βία εναντίον θεϊκής βίας, δυνατότητα μη βίαιης επίλυσης των διαφορών και να που σήμερα οι σκέψεις του Μπένγιαμιν συνεχίζουν να είναι επίκαιρες. Μετά τη Γένοβα της 20ης του Ιούλη και τις ΗΠΑ της 11ης Σεπτέμβρη ποιο είναι το νόημα, το περιεχόμενο αλλά και οι δυνατότητες μιας αντιπαράθεσης με το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του; Είναι το δίπολο ειρηνισμός-τρομοκρατία η μοναδική επιλογή των ριζοσπαστικών κινημάτων, ή υπάρχει κάτι άλλο και πού μπορεί να αναζητηθεί κάτι τέτοιο; Το κείμενο του Βάλτερ Μπένγιαμιν πιστεύουμε ότι βοηθά πολύ σ’ αυτόν τον προβληματισμό και έτσι με χαρά το παρουσιάζουμε στο ελληνικό κοινό, ελπίζοντας ότι θα συνεισφέρει γόνιμα σε προσωπικές και συλλογικές διερωτήσεις.