Η βασίλισσα και οι επαναστάτες

[...] Η "βασίλισσα" του τίτλου -αυτή που, άλλοτε, "υπάκουγε σε λίγους κόλακες για να διατάζει πολλούς υπηκόους"- έχει εκθρονιστεί από μια λαϊκή επανάσταση και κρύβεται, πέντε χρόνια τώρα, ανάμεσα στους χωρικούς και στους ξωμάχους. Σήμερα, δεν είναι πια παρά ένα περίτρομο, αλαφιασμένο κι αξιοθρήνητο πλάσμα. Μόνη της έγνοια και σκοπό έχει να σώσει τη ζωή της, τη "ζωούλα" της. Για χάρη της, είναι έτοιμη να δώσει το κορμί της σ' όποιον τύχει -και το κάνει-, να προδώσει τους "οπαδούς" της -και το κάνει-, ν' απαρνηθεί το ίδιο το παιδί της -και το κάνει...
[...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)


Η Ελισαβετιανή Αγγλία είχε πολλούς λόγους να περηφανεύεται: ήταν το κέντρο του ευρωπαϊκού εμπορίου, ήταν η πατρίδα του Σαίξπηρ, και είχε αρχίσει να ιδρύει αποικίες στο Νέο Κόσμο. Όμως είχε περιορισμένη στρατιωτική δύναμη και ζούσε κάτω από τη συνεχή απειλή της εισβολής από την Ισπανία και τη Γαλλία. Ανίκανη να ανταγωνιστεί τους εχθρούς της στη θάλασσα ή στην ξηρά, η Βασίλισσα Ελισάβετ αναγκάστηκε να τους παρασύρει σε μια διπλωματική αναμέτρηση. Το μυστικό της όπλο ήταν ο Σερ Φράνσις Ουόλσινχαμ, που έφερε τον μετριοπαθή τίτλο του Αρχιγραμματέα της, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο προσωπικός της κατάσκοπος.
Ο Ουόλσινχαμ χειραγωγούσε τις καθολικές χώρες με μια δύναμη που - όπως αποδείχθηκε - υπερείχε κατά πολύ της ισπανικής αρμάδας: την κατασκοπεία. Σπέρνοντας ή στρατολογώντας κατασκόπους σε κάθε αυλή της Ευρώπης, ο Ουόλσινχαμ αντιμετώπισε αποτελεσματικά τις απόπειρες κατά της Βασίλισσας στο αγγλικό έδαφος. Χρησιμοποίησε πρωτοποριακές τεχνικές για να αποκρυπτογραφεί τα μηνύματα που αντάλλασσαν οι πρέσβεις με τους βασιλείς, και οργάνωσε δίκτυο ευφυούς παραπληροφόρησης ώστε να εξουδετερώσει τους αντιπάλους της Αγγλίας. Τέλος, με μοναδική πανουργία, παρέσυρε τη Μαρία της Σκοτίας σε συνωμοσία εναντίον της ζωής της Ελισάβετ, και έστειλε την καθολική Βασίλισσα στην αγχόνη. Οι μυστικές επιχειρήσεις και οι ασυνήθιστες μέθοδοι του Ουόλσινχαμ παραμένουν μέχρι σήμερα τα βασικά εργαλεία της διεθνούς κατασκοπείας.