Οι προφήτες με τα λυπημένα μάτια

Η βροχή δυνάμωσε εντυπωσιακά, αλλά βρήκανε άσυλο σε ένα πάρκο και μέσα από το αυτοκίνητο χάζευαν τη βροχή καθώς έπεφταν οι κεραυνοί και καθώς οι μεγαλειώδεις αστραπές έριχναν σκιές πάνω στους ήχους και έβγαζαν λάμψεις για τους πολεμιστές και για τους πρόσφυγες, για τους στρατιώτες, για τους μπερδεμένους και για τους ανήσυχους. Κοιτούσανε τις αστραπές, και κάθε φορά που ακουγόταν μια βροντή, κούρνιαζε στην αγκαλιά του φοβισμένη ενώ οι αστραπές έβγαζαν λάμψεις για τον επαναστάτη και για τον άτυχο, για τον μοναχικό και για τον απαρνημένο, για τον τραυματισμένο και για τον απόβλητο. Ανάμεσα σε αυτό το τρελό σφυροκόπημα της βροχής, ο ουρανός έσπερνε τα ποιήματά του και ο ήχος από τους κεραυνούς, τα σκόρπιζε μακριά, αφήνοντας μπροστά στα μάτια τους λάμψεις για τους τρυφερούς εραστές, για τους προστάτες του νου, για τους ποιητές, για τους ζωγράφους, για τους τραγουδιστές και για τους τροβαδούρους. Μέσα στην απέραντη νύχτα, η βροχή ξετύλιγε παραμύθια για τις ξεγυμνωμένες απρόσωπες μορφές και οι αστραπές έστελναν λάμψεις για τον δολοπλόκο, για τον κουτσομπόλη και για τον άνανδρο. Για τον αλυσοδεμένες και για τον ξεγελασμένο. Αν και η ομίχλη σιγά-σιγά διαλυόταν, οι αστραπές πέφτανε σαν βέλη στέλνοντας λάμψεις για τους εραστές με τη μοναχική καρδιά, για τα μηχανήματα που κλέβουν τις φωνές, για τα μηνύματα, για τις εισερχόμενες κλήσεις και για τις σιωπές που λένε περισσότερα από τα λόγια. Για τα βουρκωμένα μάτια, για τα τελευταία φιλιά και για τα σφιγμένα χείλη. Για όσους πρέπει να επιστρέψουν, για όσους δεν ξεκίνησαν ποτέ και για όσους ήδη ταξιδεύουν. Λάμψεις για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, για τα κορμιά που δεν ενώθηκαν και για τα χείλη που δεν άγγιξαν το δέρμα, για τα χέρια που δεν ταξίδεψαν στων ρούχων τα υπόγεια και για τις κραυγές της ψυχής...