Ο Παράδεισος είναι τεχνητός

Εν την αρχαία ελληνική γλώσση, περιφραγμένος τόπος αναψυχής και διασκεδάσεως κατάφυτος και πλήρης άγριων ζώων.

Εν την Παλαιά Διαθήκη, τόπος τρυφής, πλήρης θελγήτρων, ον ο Θεός εποίησεν επί της Γης χάριν του ανθρώπου.

Τεχνητός: ο δια της τέχνης γινόμενος, ο μη φυσικός.





Πέντε διηγήματα, κάτι σαν μισές νουβέλες ριγμένες στο κενό της εποχής μας που
δεν γέμει, αλλά χάσμα μέγα εξακολουθεί να «τρώει» την ευαισθησία του αυτονόητου.
Ο συγγραφέας είναι Ελληνας, παρά το γενικόν του επωνύμου, που παραπέμπει στο κίνημα
που ανανέωσε τους ρυθμούς της ζωής, όχι οπωσδήποτε και τη λογοτεχνία, πάντως τη θεματογραφία της. Συγγενική ψυχή του μεγάλου μυθιστορήματος του δρόμου,
που γράφεται και ξεγράφεται την ίδια στιγμή. Δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας που είχε την αρχή της στη συλλογή διηγημάτων «Οι άθεοι» («Δωδώνη», 2002) και θα συνεχιστεί με μια νουβέλα, στην οποία, όπως διαβάζουμε στο συνοδευτικό δελτίο Τύπου, «ο κανιβαλισμός συναντά την απόλυτη ιστορία έρωτα και καταστροφής». Μουσική ακούγεται από μπαλάντες του παιδιού του Θεού, του Αυστραλού Νικ Κέιβ. Νεορομαντικός, με το νυγμό του πάθους.