Περί έρωτος... και άλλων παρανοήσεων

«Να τους αγαπάς τους ανθρώπους…» θυμήθηκα ότι με νουθέτησε η περαστική της λιποθυμίας μου κάνοντας ένα γύρο στα εκθέματα και επιστρέφοντας «…ένας άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός έτοιμος να σε κατασπαράξει αν δεν τον λατρεύεις…» κι έκανε το σταυρό της περισσότερο για να με καταστείλει που επέμενα να κάθομαι ειρωνικά άπραγος.

Κατάλαβε ότι αυτό το τίποτα ήταν μομφή… Ενώ οι υπόλοιποι που με κοιτούσαν συμμάζευαν τα πράγματά τους και τα ρούχα τους ανανεωμένοι: η ζωή συνεχίζεται – η δε πτώση συμμαζεύει τη σιωπή και την πετά στα σκουπίδια… Αρκεί να μείνεις όρθιος και με μια φωνή να αποδείχνεις τη φιλία σου στη φύση, στον άνθρωπο. Η πτώση σε ομοιάζει με το απάνθρωπο που περιθωριοποιείται…

Εγώ όμως βλέπω τη ζάλη και όχι την πτώση. Και η ζάλη είναι μέσα στο πεδίο της κίνησης κι όχι στο περιθώριο. Το περιθώριο μήτε που το άγγιξα. Το περιθώριο είναι η ζάλη της ακινησίας. Και αυτό αξίζει στο λατρευτό μας θεό, τον άνθρωπο. Ό,τι και στην ακινησία της θεότητας…