Γουέντιγκο

“Τα πιο Ευάλωτα σημεία ενός ανθρώπου”, γράφει ο Άλτζερνον Μπλάκγουντ κάπου στο διήγημα, “είναι τα πόδια και τα μάτια του? τα πόδια επειδή αποζητούν την περιπλάνηση και τα μάτια επειδή αποζητούν την ομορφιά”.
Τα πιο ευάλωτα, ναι, αλλά σε τι;
Μα... στο Κάλεσμα κάποιων δυνάμεων πέρα από το ανθρώπινο – δυνάμεων που εδώ εκφράζονται μέσα από την αινιγματική υπόσταση του Γουέντιγκο.
Και τα “θύματα” του Γουέντιγκο... άραγε, υπακούουν στο Κάλεσμά του άθελά τους και με τρόμο... ή με κάτι που “μοιάζει παράξενα με ξέφρενη αγαλλίαση”; Ή και με τα δύο;
Πόσο μάλλον όταν ο τρόμος και η άπωση, η σαγήνη και η έλξη αφορούν σε κάτι το “κοσμικό” και το “μετανθρώπινο”; Εξάλλου, σε τελική ανάλυση... υπάρχει στο σύμπαν μας τίποτα το αληθινό που να μην είναι, ταυτόχρονα και αναπόφευκτα, αντιφατικό;
Το παλιό δίλημμα του ανθρώπου μπροστά στο Τραγούδι των Σειρήνων... Η έλξη μιας απόκοσμης ομορφιάς που δεν την αντέχουν καν οι ανθρώπινες αισθήσεις... Μιας θανάσιμης ομορφιάς;
Ναι, μπορεί κι αυτό – αλλά μπορεί και όχι.