Η απάντησή του

Ορίστε, μίλησέ μου τώρα για το μέλλον

πες μου, γι' άλλη μια φορά, πως όταν λέμε ουσία

εννοούμε αυτό που δίχως του δε γίνεται προπάντων να πεθάνουμε.

Σπουδαία τακτοποίηση στ' αλήθεια:

όπως τακτοποιείς μ' ένα φύσημα μια φλόγα που τρεμοσβήνει.

Καλύτερα να κάνεις κάτι με κείνο το φόβο που φύτεψες στην καρδιά μου:

όνειρα, οράματα, ιδέες που δε δουλεύουν πια για μένα.

Καλύτερα να εκχωρήσεις στην ψυχή μου μια νέα κυριαρχία:

φωτεινή...έστω σκιερή.

Ερπει ακόμη μέσα μου κάτι αρκετά τυφλό για να εγκαταλείψω

έτσι εύκολα έναν πόθο ανελέητα μοναχικό.

Δεν είμαι άγγελος, το ξέρεις, ούτε καν μοιάζω

- όσα θεολογικά σοφίσματα και να επινοήσεις.

Οχι γιατί δεν έκανα νηστείες πολλές κι αγρύπνιες και δεήσεις

- επιμελής υπήρξα και με το παραπάνω -

αλλά γιατί όσα κάποτε αφάνισα επιμένουν

να με γεμίζουν, σκοτάδι ή φως, δεν έχει σημασία.

Ανθρωπος είμαι, ακατάσχετα διπλός.

Θρήνησα ένα θάνατο, ο δεύτερος θα με θρηνήσει.



Δεν πρόκειται για κυνισμό, το σκέφτηκα πολύ.

Το σκέφτηκα και πόνεσα που δεν κατάφερα να σ' αγκαλιάσω

ούτε για μια στιγμή μέχρι την έσχατη απουσία σου, εκεί που ισορροπούσες

ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θεό, σχεδόν αυτάρκης,

όμως απάνθρωπα στοργικός με τη γύμνια των κραυγών μου,

χωρίς ντροπή, χωρίς σύγχυση, χωρίς φύση κυρίως.

Γι' αυτό δεν καταράστηκα τη μέρα που γεννήθηκα.