Ο Μισέλ Φουκώ όπως τον φαντάζομαι

«Όμως γιατί τούτη η επιστροφή σε έναν στοχασμό περί εξουσίας, ενώ το νέο διακύβευμα της αναστοχαστικής του προσπάθειας είναι να αποκαλύψει τους μηχανισμούς της σεξουαλικότητας; Για πολλούς λόγους, από τους οποίους, κάπως αυθαίρετα, θα κρατήσω μόνο δύο: δηλαδή, επιβεβαιώνοντας τις αναλύσεις του για την εξουσία, ο Φουκώ θέλει να αντικρούσει τις αξιώσεις του Νόμου, o oποίος, παρότι επιτηρεί, ή και απαγορεύει, κάποιες σεξουαλικές εκδηλώσεις, συνεχίζει να ορίζεται ως ουσιώδες συστατικό της ίδιας της Επιθυμίας κι ακόμη, επειδή η σεξουαλικότητα, όπως την εννοεί ο ίδιος, ή, τουλάχιστον, το σχολαστικό ενδιαφέρον με το οποίο αυτή προσεγγίζεται σήμερα (ένα σήμερα που πάει πολύ πίσω), σημαδεύει το πέρασμα από μια κοινωνία αίματος, ή σφραγισμένη από τη συμβολική του αίματος, σε μια κοινωνία γνώσης, κανόνα και πειθαρχίας. […]
Πόσο έχει άραγε κατηγορηθεί ο Φουκώ, στις αναλύσεις της εξουσίας που έκανε, για αδιαφορία απέναντι σε μια κεντρική και θεμελιώδη εξουσία! Από δω προκύπτει και η «έλλειψη πολιτικοποίησης» που του καταλογίζουν, η άρνησή του απέ ναντι σε μια μάχη που θα μπορούσε κάποτε να είναι αποφασιστική (ο καθοριστικός αγώνας), η απουσία από το έργο του μιας καθολικής μεταρρύθμισης. Αποσιωπούν όμως όχι μόνο τους άμεσους αγώνες του, αλλά και την απόφασή του να μην μπει στο παιχνίδι με τα ‘μεγάλα σχέδια’, που θα λειτουργούσαν απλώς ως προνομιακό άλλοθι για την καθημερινή υποτέλεια».
Maurice Blanchot