Το άγαλμα, το φάντασμα και το πρόσωπο

Ο άνθρωπος είναι πολέμιος του εαυτού του μόνο όταν δεν τον πλησιάζει για να τον γνωρίσει. Η προσωπική και αγαπητική σχέση με τον εαυτό μας είναι από τις πιο καθοριστικές, γιατί δίνουν πνοή στο πρόσωπο που -ίσως- καταφέρουμε να πάρουμε μαζί μας στην αθανασία της ψυχής μας. Όλοι μπορούμε να γίνουμε αγάλματα όταν δεν επιτρέπουμε αέρα στα πανιά μας να μας ταξιδέψει μακριά από το εγώ και τους φόβους μας. Από την άλλην, αν γίνεις φάντασμα, θα ταξιδεύεις χωρίς προορισμό και όσα δώρα κι αν σου δώσουν, δεν θα έχεις χέρια να τα βαστάξεις. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να συμφιλιωθεί επιτέλους με τον εαυτό του. Ο μόνος τρόπος να το κάνει είναι να δει πως στο τέλος δεν υπάρχει τέλος γιατί όταν συναντήσεις τον εαυτό σου, βρίσκεσαι ήδη στον παράδεισο. Όπως έκανε η μικρή Μελίνα. Ας βάλουμε ρίζα την αγάπη και φτερά την εμπιστοσύνη. Έτσι μόνο θα γίνουμε το δέντρο της γνώσης.
Καλό ταξίδι μας εύχομαι
Χριστίνα Μπογιατζή