Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε..

Φυσικά δε μας διαφεύγει ο «φιλικός» αντίλογος των χορτάτων της αντίπερα όχθης. Με λεπτή ταξική ειρωνεία διατείνονται, καθώς χορεύουν το καθεστωτικό τους βαλς, ότι η προοπτική μιας Ελλάδας και ενός κόσμου χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεζόμενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και μισθωτούς «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση συνιστά δονκιχοτισμό και ουτοπία. Εξίσου «φιλικά», λοιπόν, απαντάμε: «Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας». Σίγουρα αυτή η «ουτοπική» πορεία αναδημιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι εύκολη. Είναι όμως μια πορεία απείρως ευκολότερη και –από άποψη αποτελεσμάτων– πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων, μάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισμένοι οι πλουτοκράτες και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα. Αυτή η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, η Ελλάδα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι το πλέον ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα των καιρών που «σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει».

Στην εμπλουτισμένη Νέα Έκδοση του βιβλίου:

-παρουσιάζονται όλα τα στοιχεία της παγκόσμιας οικονομίας δέκα χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης που αποσαρθρώνουν κάθε ίχνος αστικής «επιχειρηματολογίας» για τον χαρακτήρα και τις αιτίες της κρίσης,
-καταγράφεται η ελληνική τραγωδία όπως εξελίχτηκε και συνεχίζεται σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο οχτώ χρόνια μετά την επιβολή των Μνημονίων και εφτά χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου
-παρατίθενται τα πολιτικά δεδομένα της πορείας της χώρας μετά τις εκλογές του 2015 με το πέρασμα της μνημονιακής σκυτάλης από τον παλιό δικομματισμό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στον νεοδικομματισμό με βασικό του φορέα, πλέον, τον ΣΥΡΙΖΑ.