Η κατάλυση της ερμηνείας

...Καμιά θρησκεία, καμιά φιλοσοφία, καμιά επιστήμη δεν μπορεί πλέον να ικανοποιήσει τις ορμές του πνεύματός μας. Κανένας δεδομένος τρόπος σκέψης δεν πληρεί τον άνθρωπο γιατί αυτός βρίσκεται σε πνευματική κρίση, σε κρίση του εαυτού του· και λέγοντας κρίση καθόλου δεν εννοώ την ηθική ή την οικονομική ή την ιδεολογική ή όποιαν άλλη κρίση, την οποία τόσο ασύστολα και ηλίθια διαμοιράζουν από δεξιά και αριστερά τα άνοα μαλάκια και οι ιερείς της ταυτολογίας γλύφοντας το κράτος να πάρει μέτρα εναντίον της, αλλά εννοώ το εν βρασμώ πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο αρχίζει να διακρίνει καθαρά τις άπειρες δυνατότητές του και αρχίζει να τις πραγματοποιεί... Η ανάπτυξη του ανθρώπου μπορεί να προκύψει όχι από κάποια δήθεν ανατροπή των αντικειμενικών μορφών συνείδησης με άλλες και από άλλες αντικειμενικές μορφές συνείδησης, αλλά από τη διάσπαση και ανατροπή του ίδιου του αντικειμενοποιητικού τρόπου της συνείδησης του πνεύματός μας, του τρόπου δηλ. εκείνου που έχει υπαρκτική ανάγκη να στηρίζεται σε κάτι το εξωτερικό από τον άνθρωπο, και με τον τρόπο αυτό να αντιτίθεται στην αυθορμησία του ανθρώπινου πνεύματος... Το ζήτημα πλέον δεν είναι, για παράδειγμα, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, του αστικού κράτους, της αστικής οικογένειας, της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας, αλλά είναι η κατάργηση της ιδιοκτησίας, του κράτους, της οικογένειας, της φιλοσοφίας, ως τέτοιων, ως εξωτερικών και αντικειμενικών μορφών του ανθρώπινου πνεύματος. Το ζήτημα δηλ. είναι η κατάργηση της εξάρτησής μας από κάθε αντικειμενική μορφή -φυσική και ιστορική- η κατάργηση της εξωτερικότητας των πραγμάτων, η τέλεια οικειοποίηση των πάντων