Περί της ουσίας του γέλιου και γενικά περί του κωμικού στις πλαστικές τέχνες

Το Δοκίμιο του Μπωντλαίρ για το γέλιο κυοφορείται μιά δεκαετία νωρίτερα και αποτελεί τμήμα μιάς ευρύτερης μελέτης του για τη γελοιογραφία πού δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Όπως κάθε συγκροτημένη άποψη περί γέλιου, συνδυάζεται με μιά θεωρία του κωμικού. Στο εκδικητικό, μοχθηρό και σατανικό γέλιο αντιπαρατίθεται το ποιητικό γέλιο, το σεραφικό μειδίαμα της αθωότητας. Το σύνηθες γέλιο είναι διαβολικής καταγωγής, σημαδένο από το κακό, σημείο της πτώσης από την παραδείσια μακαριότητα. Ο άνθρωπος πεπεισμένος για την ανωτερότητά του έναντι του άλλου, επιχαίρει για τις αδυναμίες του συνανθρώπου του, δαγκώνει και τιμωρεί με το γέλιο του. Εδώ ο Μπωντλαίρ δεν λειτουργεί μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και ως μοραλίστας. Ανάγοντας το γέλιο στην ευρύτερη σφαίρα του κωμικού, διακρίνει το σύνηθες, διττό, ενδειγματικό κωμικό και το απόλυτο, ενιαίο και αθώο κωμικό της υψηλής αισθητικής.