Περί του ορισμού της τρομοκρατίας

Από τις πρώτες κιόλας προσπάθειες που έγιναν προκειμένου να ορισθεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας κατά τη δεκαετία του 1960, κατέστη σαφές ότι επρόκειτο για ένα έργο που δεν ήταν εύκολο. Η διαμόρφωση ορισμού ενός φαινομένου κινητοποιεί διαφορετικά αντανακλαστικά σε κάθε κοινωνία, διαφορετικές σκοπιμότητες σε κάθε κυβερνητική εξουσία και κατ' αντιστοιχία διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Η πολλαπλασιαστική δυναμική των ζητημάτων που ανακύπτουν από την ανάπτυξη αντιλήψεων και θέσεων καταλήγει στην δημιουργία προβλημάτων που αφορούν την ανάπτυξη κοινής πολιτικής για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.




Το θέμα της τρομοκρατίας αναμένεται να συζητηθεί κατά κόρον εν όψει της Ολυμπιάδας του 2004, οπότε μια θεωρητική ανακεφαλαίωση δεν βλάπτει, σε συνδυασμό βέβαια με τα έμπρακτα μέτρα προστασίας που μελετώνται στα γραφεία της Αστυνομίας και του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Ο εξοπλισμός μας μπορεί να ενισχυθεί με κάποια επιχειρήματα από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Τα όσα προκύπτουν από μια γενική επισκόπηση του φαινομένου της τρομοκρατίας στην ιστορία και στη συνείδηση του κοινού μπορούν να φανούν πολλαπλώς χρήσιμα. Το βιβλίο της Μαίρης Μπόση, νομικού του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Θράκης, βασίζεται σε εργασίες και έρευνες που έχουν γίνει σε διεθνές πεδίο. Τα χαρακτηριστικά της τρομοκρατίας ανακύπτουν τα ίδια στη χώρα μας όπως και στις άλλες χώρες, με μόνες τις διαφορές που έχουν οι θεωρητικοί όταν τα αναλύουν: άλλη είναι η αντίληψη των διεθνών οργανισμών για την τρομοκρατία, άλλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άλλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, άλλη των ΗΠΑ, άλλη του Ισραήλ. Τα μοντέλα ερμηνευτικής προσέγγισης επίσης ποικίλλουν.


Βεβαίως η ελληνική περίπτωση έχει κάποια δικά της γνωρίσματα που απορρέουν από την πρόσφατη πολιτική μας ιστορία, αλλά διαφωτίζεται καλύτερα στα πλαίσια της ευρωπαϊκής και της διεθνούς εικόνας. Η συγγραφέας καταλήγει: «Η ελληνική τρομοκρατία ­που ουσιαστικά ενσαρκώνεται από την "Επαναστατική Οργάνωση 17Ν"­ θα έπρεπε να αναλυθεί διερευνώντας τους τρόπους συγκρότησης και ύπαρξης του κράτους και των μηχανισμών του και όχι στους κόλπους της αριστερής σκέψης (που χρησιμοποιείται προσχηματικά), η οποία άλλωστε ήταν και η πρώτη που την αρνήθηκε».

ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 04-03-2001