18 συνεντεύξεις σαν μονόπρακτα

Οι συνεντεύξεις του Αντώνη Μποσκοΐτη έχουν τη γοητεία του «αυθόρμητου», ενώ μόνον αυθόρμητες δεν είναι. Υπάρχει προετοιμασία σοβαρή, έρευνα, συγκέντρωση στοιχείων - όμως αυτό δεν φαίνεται πουθενά. Ο αναγνώστης έχει την αίσθηση πως δεν διαβάζει συνέντευξη, αλλά παρακολουθεί μια τυχαία συνάντηση, με έναν καφέ στη λιακάδα, έναν περίπατο στους δρόμους της μέρας και της νύχτας μας. Αυτή η αίσθηση εγγύτητας ενισχύεται από τη συνειδητή επιλογή της προφορικότητας στον γραπτό λόγο του Αντώνη. Μόνο ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να διακρίνει όχι μόνο την προεργασία που έχει κάνει αλλά και την εμμονική σχεδόν προσήλωση του Μποσκοΐτη σε ένα είδος που το γνωρίζει, το αγαπά και το τιμά.
Όταν τον διαβάζω έχω την αίσθηση πως ξέρει τη ζωή του άλλου καλύτερα κι από τον ίδιο. Όμως αυτή τη γνώση δεν την «διαφημίζει» ποτέ και πουθενά στο κείμενό του. Μένει διακριτικά στις κουΐντες, ρίχνει τον προβολέα στον συνομιλητή του, δεν προβάλλει το «εγώ» του στο πρόσωπο του άλλου. Αυτό που τον «προδίδει» είναι ο τρόπος γραφής του, όπως, άλλωστε, «προδίδει» όλους τους εξαιρετικούς interviewers: η ικανότητά τους να φωτίζουν τον συνεντευξιαζόμενο και παρ' όλα αυτά να διατηρούν ένα ισχυρό και συνεπώς αναγνωρίσιμο προσωπικό στίγμα.
Χαίρομαι, πολύ χαίρομαι που αυτό το χάρισμα το συναντώ, μετά από καιρό, σε έναν εκπρόσωπο της γενιάς των 40άρηδων. Γιαυτό τον παρακολουθώ, γιαυτό τον διαβάζω, γιαυτό τον καμαρώνω.
Στη συνέντευξη κατ' εξοχήν it takes two to tango. Όμως ακόμα κι όταν οι δύο χορεύουν, μόνον ο ένας οδηγεί τον χορό. Κι αυτό ο Μπόσκο το ξέρει καλά.
Από τον πρόλογο της Έλενας Ακρίτα