Απαγορευμένα παιχνίδια

Θεματική του, η εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία, τον Ιούνιο του 1940, τότε που μια ορφανή πεντάχρονη, πρόσφυγας σε βρεφική σχεδόν ηλικία, κι ο σύντροφος των επικίνδυνων παιχνιδιών της, μόλις ενδεκάχρονος κι εκείνος, ερευνούν αντάμα τον κόσμο ασυνείδητα, δίχως συναίσθηση του τι ελλοχεύει σε κάθε τους κίνηση, ενέργεια, παιχνίδι. Το αποτέλεσμα θανατηφόρο για τον ενδεκάχρονο, ενώ η μικρή, απομακρύνεται μες στα λιβάδια, ζητώντας αλλού καταφύγιο στην ορφάνια της.




Κλαίγοντας με λυγμούς, η Πωλέτ γονάτισε κοντά στον Μισέλ. Ο Μισέλ δεν έβγαζε μιλιά, δεν κουνιόταν, δε φώναζε, με το στόμα μισάνοιχτο, τα μάτια κλειστά, ασάλευτος. Η Πωλέτ, με το πρόσωπο λουσμένο στα δάκρυα, κοίταξε γύρω της. Ο σταυρός ήταν εκεί κοντά, λεκιασμένος με αίμα. Και ξαφνικά, στη ρίζα του θάμνου, είδε μια τριχωτή μπάλα, ένα σκαντζόχοιρο. Η Πωλέτ δεν είχε ξαναδεί σκαντζόχοιρο στη ζωή της. Οι λυγμοί της δυνάμωσαν, έσκυψε σα χαμένη πάνω στο πρόσωπο του Μισέλ, χαϊδεύοντάς τον, φιλώντας τον, λούζοντάς τον με τα δάκρυά της που ανακατεύονταν με το κόκκινο αίμα και για πολλή ώρα τον κράτησε σφιγμένο πάνω στο μάγουλό της.

Στο τέλος οι λυγμοί της κόπασαν λίγο, και καθώς ο Μισέλ εξακολουθούσε να μην κουνιέται, τον άφησε από την αγκαλιά της, τράβηξε την πέτρα που ήταν κάτω από το κεφάλι του και του έκανε ένα μαξιλάρι με τα χορτάρια. Έπειτα σηκώθηκε κι έψαξε ώρα πολλή για μια γιρλάντα περικοκλάδα...



Τα "Απαγορευμένα παιχνίδια" έγιναν κινηματογραφική ταινία από τον Ρενέ Κλεμάν, που απέκτησαν τον "Χρυσό Λέοντα" στο φεστιβάλ της Βενετίας το 1952, και το "Όσκαρ" καλύτερου σεναρίου στο Χόλυγουντ το 1955. Η παγκόσμια κριτική χαρακτήρισε ομόφωνα το έργο "μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών". Το μυθιστόρημα έχει μεταφραστεί σε δεκαεφτά γλώσσες και πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην Αμερική.