Η κυρία Μίνα και η Άνοιξη

"Έρχεται η κυρία Μίνα! Έρχεται!" Κι ο αντίλαλος της φωνής του μπερδεύτηκε με τις χαρούμενες φωνές όλων των κατοίκων:

"Έρχεται, έρχεται... η κυρία Μίνα, η κυρία Μίνα, Μίνα, Μίνα!"
Αυτή τη φορά, εκτός απ' την κόκκινη βαλίτσα της, κουβαλούσε η ευαίσθητη κυρία Μίνα και μια μενεξεδιά βαλίτσα, γεμάτη βελόνες και πολύχρωμες κλωστές κι ένα ύφασμα μεταξωτό. Κι ήταν λεπτό κι αραχνοϋφαντο το ύφασμα, τόσο αραχνοϋφαντο που χωρούσε ακόμη και στη χούφτα ενός μωρού.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο γνωστός, πολυγραφότατος πλέον, συγγραφέας Χρήστος Μπουλώτης δίνει αυτές τις μέρες ένα ακόμη παραμύθι, στην αρχή μελαγχολικό, αργότερα αισιόδοξο, ανοιξιάτικο πάντως, το οποίο κοσμούν οι ωραίες, ως συνήθως, εικόνες της Φωτεινής Στεφανίδη.


Το παραμύθι μιλά για έναν τόπο που δεν τον επισκεπτόταν η άνοιξη. Με όλες βέβαια τις συνέπειες. Ούτε χρώματα και λουλούδια και ευωδιές, μήτε πουλιά, μήτε σπαρτά. Φτωχοί οι άνθρωποι, φτωχότερα ακόμη τα παιδιά, εφόσον όλες τις ομορφιές της εποχής τις γνώριζαν μέσα από τα βιβλία. Πού κέφι, λοιπόν...


Βέβαια είχαν να πουν πως για όλα αυτά έφταιγε «η μοβ θλίψη της καλής νεράιδας», που είχε βρει καταφυγή σ' ένα μοναχικό δέντρο κοντά στη θάλασσα από χρόνους πολύ παλαιούς, αφότου βρήκε σκοτωμένο από ανθρώπου χέρι το αγαπημένο της χελιδόνι, που είχε ανθρώπινη φωνούλα και ήταν και ο προάγγελος της άνοιξης. Και πια στην περιοχή μήτε κελαηδισμοί, μήτε χρώματα, μήτε χαρές και παιχνίδια. Ούτε καλές δουλειές και ευλογημένες μέρες. Και αυτό για πολλά χρόνια. Χρόνια δύσκολα. Για όλους.


Εως ότου, και για καλή τους τύχη, ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο έκανε την εμφάνισή της στον τόπο που μελαγχολούσε η ευαίσθητη κυρία Μίνα. Κατέφτασε πάνω σ' ένα κίτρινο ποδήλατο, κρατώντας μια λουλουδάτη ομπρέλα και μια κόκκινη βαλίτσα. Εψαχνε να βρει ένα ήσυχο μέρος για να χτίσει το εξοχικό της. Η κυρία Μίνα τελικώς ξανάφερε στον τόπο την άνοιξη που ήταν φευγάτη, ξανάφερε και το γέλιο, τα όνειρα, την εργασία, τα λουλούδια και την «καλή νεράιδα με τη μοβ θλίψη». Μάλιστα έβγαλε από το μαντίλι της έναν μικρούλη σπόρο, τον έδειξε στους κατοίκους και είπε. «Μου τον έδωσε μια φίλη μου από την πόλη, η Ζυράννα, που είναι διάσημη συγγραφέας. Τον είχε από τη γιαγιά της, κι εκείνη απ' τη δική της γιαγιά. Είναι κάτι σαν μαγικός σπόρος...». Με τη χαρά της ζωής που είχε μέσα της, με την ομορφιά της ψυχής της, η ξένη κυρία ξανάδωσε στον τόπο ζωή και ελπίδα. Και ζωντάνια στα παιδιά. Τέλος καλό κι όλα καλά, με τους κατοίκους να πανηγυρίζουν στους δρόμους και τα πουλιά να επιστρέφουν κοπαδιαστά.


Εδώ ο Χρήστος Μπουλώτης υιοθετεί ένα διαφορετικός ύφος έκφρασης, ένα καινούριο στιλ, με την συχνή επανάληψη ορισμένων λέξεων που χαρακτηρίζουν ανθρώπους ή τόπους, αλλά είναι, όπως πάντοτε, ευρηματικός και ανήσυχος. Και όπως πάντοτε, οι ζωγραφιές της Φωτεινής Στεφανίδη αισθητικότατες. Εξαίρετη η εικόνα της «καλής νεράιδας με τη μοβ θλίψη», σαν πληγωμένη χελιδόνα μοιάζει.


Για την πρώτη σχολική ηλικία.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 28/04/2006