Ο καλός μάγος Λελουμπλίν μετακομίζει στην Αθήνα

Στον ουρανό, πάνω από την Αθήνα, καταφθάνει καβάλα σε ιπτάμενη σόμπα ο καλός μάγος Λελουμπλίν, παρέα με το φιλαράκι του, τον Παρμενίωνα. Η αποστολή του και δύσκολη είναι και όμορφη. Θέλει ν' αλλάξει ένα σωρό πράγματα στην πόλη. Να της δώσει χρώματα και ευωδιές, να μεταμορφώσει σε παιχνίδια κάθε τι άχρηστο και πεταμένο, να ταξιδέψει τα παιδιά με μαγικές τσικλόφουσκες πάνω από νησιά, να ξαμολύσει όλα τα αγάλματα των μουσείων στους δρόμους για μια νύχτα.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Οι περισσότερες ιδέες τού έρχονται όταν κάνει ανασκαφές ή μελετά προϊστορικά αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά δεν εξαργυρώνει τις γνώσεις του στη λογοτεχνία. Τον οδηγούν τα χρώματα, οι μυρωδιές, η αφή, η μουσική της φύσης, οι παιδικές αναμνήσεις του, το πηγαινέλα στον χρόνο, η θαυμαστή όψη του κόσμου. Έτσι γεννά ανάλογα, είτε λογοτεχνικά δοκίμια π.χ. για τα αγάλματα που κοσμούν την Αθήνα, είτε αφηγήματα που αφυπνίζουν την παιδική ψυχή των μεγάλων, είτε νεανικές ιστορίες που αποβλέπουν σε έναν κόσμο και μία καθημερινότητα με περισσότερη φαντασία. «Φοβάμαι τους μεγάλους που δεν διαβάζουν παραμύθια, λέει ένας ήρωάς του, ο Στράτος», στο «Στρατιωτάκι που ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας και ποιητής». Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή την ιστορία την εμπνεύστηκε όταν μαινόταν ο Πόλεμος του Κόλπου...

Αρχαιολόγος ειδικευμένος στην Αιγαιακή Προϊστορία και Πρωτοϊστορία, σε ζητήματα θρησκείας και γραφής από το 2000 π.Χ. ως το 1200 π.Χ. (οπότε τελειώνει ο Τρωικός Πόλεμος), ο 50χρονος σήμερα Χρήστος Μπουλώτης, πιστεύει πως «η συγγραφή ενός λογοτεχνικού έργου, μοιάζει με την ανασκαφική περιπέτεια από τη στιγμή που βάζεις την πρώτη σκαπάνη στο χώμα μέχρι την ανασύσταση των δεδομένων και την τελική δημοσίευση. Η δημιουργία για μένα ξεκινά από μια αταξία, όπως η αταξία της ανασκαφής». Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στο σπίτι του οι σωροί των βιβλίων δίνουν μια εικόνα χάους. «Το χάος είναι ρυθμός», λέει με σοβαρότητα.

Φέτος είναι η δέκατη χρονιά που σκάβει (με την ενίσχυση της Ακαδημίας Αθηνών και της Κ' Εφορείας Αρχαιοτήτων Λέσβου) στο Κουκονήσι της γενέτειράς του, της Λήμνου, έναν προϊστορικό οικισμό όπου αποκαλύπτονται πολλές επάλληλες πόλεις. Φέτος όμως θα είναι και η χρονιά της συγγραφικής του έκρηξης. Πίσω του έχει ήδη 30 βιβλία για παιδιά και νέους, ένα Ευρωπαϊκό Βραβείο στην Πάδοβα το 1987 για την «Παράξενη αγάπη του αλόγου και της Λεύκας» και ένα Κρατικό Βραβείο το 2000 για το «Άγαλμα που κρύωνε». Τώρα ήρθε η ώρα των μεγάλων.

Σύντομα θα κυκλοφορήσει η «Νυχτερινή συμφωνία των καρπουζιών» (Μεταίχμιο), μια συλλογή αυτοαναφορικών δοκιμίων που ξεκινούν από τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων του (όπως ο ήχος των καρπουζιών που φουσκώνουν στο μποστάνι) για να επεξεργαστούν εμπειρίες μιας ζωής. Ένα βιβλίο που θα έλεγε κανείς ότι περικλείει την προσωπική μυθολογία του. Παράλληλα είναι έτοιμο ένα συμβολικό παραμύθι για μεγάλους που αναφέρεται στη μοναξιά του δημιουργού, με τον τίτλο «Του ποιητή και της ζωγράφου, έρωτας και πολιτεία» (Σίγμα). Λίγο αργότερα θα ακολουθήσει η νουβέλα «Το Βυζί» και μαζί ένα τρίπτυχο με τον τίτλο «Ο κ. Τάκης Σινόπουλος εν Περισσώ», που θα δημοσιευτεί στη Νέα Εστία. Ο Μπουλώτης ζωντανεύει εδώ τον ποιητή Σινόπουλο ως γιατρό και γείτονα στη φτωχογειτονιά του Περισσού. Εκεί μεγάλωσε κι εκείνος και τον θυμάται να του κάνει ενέσεις πενικιλίνης στα οκτώ του χρόνια. Για τα παιδιά, τέλος, μετακομίζει στην Αθήνα ο καλός μάγος Λελουμπλίν (Μίνωας) και κάνει τη ζωή της γλέντι, γεμίζοντάς την πράσινο, ιπτάμενες νοστιμιές για να χορταίνουν όλοι, όμορφες ιστορίες για την τηλεόραση, σπιτάκια για τα αδέσποτα σκυλιά, μαγικές τσίχλες, άστρα της επιτυχίας για τους καλλιτέχνες κ.ο.κ. Μόνο που ακόμα ψάχνει τη συνταγή για να αλλάξει τα μυαλά των πολιτικών και να τους δώσει φαντασία. Διότι χωρίς φαντασία η πόλη θα ξαναγίνει όπως την ξέρουμε. Δυστυχώς, ο Λελουμπλίν ακόμα προσπαθεί...

Ο Χρήστος Μπουλώτης δεν απογοητεύεται όμως. Με τη φίλη του Ζυράννα Ζατέλη συνεχίζουν να αλληλογραφούν μεταξύ Εξαρχείων και Μακρυγιάννη, πίνει το καφεδάκι του με τον παλιό του δάσκαλο και συγγραφέα Χριστόφορο Μηλιώνη, πηγαίνει στην Ακαδημία όπου είναι εκλεγμένος ερευνητής από το 1985, παρακολουθεί διδακτορικά στη Σορβόννη, διδάσκει στα μεταπτυχιακά Τμήματα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και... δεν ξεχνά τις διηγήσεις του παππού του. Σε μια εποχή που όλοι πιστεύουν πως ο χρόνος είναι χρήμα, εκείνος επιμένει πως «Ο Χρόνος είναι Χρώμα».



ΜΙΚΕΛΛΑ ΧΑΡΤΟΥΛΑΡΗ

ΤΑ ΝΕΑ , 17-08-2002