Σκοτεινές αλλέες

Στην πλατεία, πλάι στο μεγάλο πηγάδι της πόλης, στεκόταν σαν θεά μια ψηλή χαχόλα που φορούσε πεταλωμένα παπούτσια χωρίς κάλτσες, είχε καστανά μάτια κι εκείνο το φωτεινό μέτωπο που συναντάς μονάχα στις Ουκρανές και τις Πολωνέζες. Πήρα κατηφορίζοντας έναν ήσυχο δρόμο ανάμεσα στα χτήματα που είχαν οι κάτοικοι στα περίχωρα της πόλης και βγήκα στο λιβάδι για να περάσω το λόφο και να βγω στη στέπα. Από το λόφο όλη η στέπα, ίσαμε κει που έφτανε το μάτι, φάνταζε χρυσή με τα θερισμένα χωράφια. Ο φαρδύς δρόμος είχε τόσο παχιά και μαλακή σκόνη που νόμιζες πως περπατάς με βελουδένιες μπότες. Κι όλα γύρω, η στέπα κι ο αέρας, έλαμπαν αφόρητα κάτω απ' το φως του ήλιου που έδυε.