Η τελευταία πνοή

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Αυτό που με συναρπάζει στο βιβλίο του Λουίς είναι ο πλούτος και η ποικιλία αυτού του πολύχρονου βίου που μοιράστηκε ανάμεσα σε τόσες χώρες και πολιτισμούς. Ξεκινάει από τον Μεσαίωνα και φτάνει στη σύγχρονη εποχή. Περνάει από τον σουρρεαλισμό, τον Ισπανικό Εμφύλιο, το Χόλυγουντ, το Μεξικό. Μια ζωή γεμάτη χιούμορ, μοναξιά, φιλία, φαντασία, ιδωμένη από ένα από τα πιο διεισδυτικά βλέμματα του καιρού μας, το βλέμμα ενός γελαστού ή και κάποτε μελαγχολικού ερημίτη. Αυτό που επίσης συναρπάζει, όπως στα ισπανικά περιπετειώδη μυθιστορήματα, είναι η αγάπη για την ανάπαυλα, το ανέκδοτο, το χιούμορ. Ο Λουίς σταματά ξαφνικά, κάθεται κάτω από ένα δέντρο κι αρχίζει να μιλάει για πράγματα σημαντικά: για το κρασί, τον έρωτα, τον Θεό, το τυχαίο, το όνειρο και τον θάνατο. Ύστερα ξαναπαίρνει τον ηλιόλουστο δρόμο του. Αυτό το βιβλίο είναι η εικόνα ενός ξεχωριστού ανθρώπου, εκπληκτικός και κάποτε αλλόκοτος περίπατος στον ταραγμένο αιώνα μας..., η προσέγγιση ενός πεπρωμένου, η μυστική περιπέτεια μιας ζωής που ταλαντεύεται, ανάμεσα στο τυχαίο και την ελευθερία. ΚΛΩΝΤ ΚΑΡΙΕΡ