Τα μαύρα ρόδα ανθίζουν μακράν της χώρας τους

[...]
Εγώ δεν έχω τηλεόραση, αλλά τα ακούω που τα λένε. Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να πάρω μία τηλεόραση να μου κρατάει συντροφιά. Να βλέπω κι εγώ τι γίνεται στον κόσμο. Σινεμά δεν πάω, έξω δεν βγαίνω, θα μου στρίψει και μένα στο τέλος. Έπρεπε να την πάρω με δόσεις, όταν δούλευα στο Καψής. Αλλά τότε που να τολμήσω να κάνω λόγο για τηλεόραση.
Ήμασταν επαναστάτες, βλέπεις. Η τηλεόραση ήταν το όπιο του λαού. Βέβαια! Τώρα, πώς περνάει η ώρα, μου λες;
Ενώ ο Βαγγέλης, που δεν ήταν επαναστάτης, και τηλεόραση είχε πάρει στη γυναίκα του και ψυγείο δίπορτο, και πλυντήριο! Θα πεις με δόσεις. Δόσεις ξεδόσεις, κυρία η κυρία του! Και είχε και τα μούτρα να του κάνει φασαρία. Φασαρία μόνο; Τον κλείδωσε έξω απ' το σπίτι, επειδή άκουσε πως τα είχε μαζί μου!

Απόσπασμα από το βιβλίο σελ. 77