Το τζιτζίκι της Περσεφόνης

Στην Αθήνα της Κρίσης, την μεταβατική χρονιά του 2012, ένας εργαζόμενος αυτόχειρας ποιητής αφήνει μοναδική του κληρονομιά ένα χειρόγραφο. Εκεί μέσα φαίνεται ότι πέρασε τα πενήντα χρόνια της ζωής του παρατηρώντας γύρω του, βιώνοντας ιστορίες καθημερινής τρέλας, αναλογιζόμενος, αυτοαναλυόμενος, διαλογιζόμενος, αυτομαστιγωνόμενος, ακούγοντας τις ιστορίες των άλλων, που τις αναπλάθει και μας τις διηγείται με τον δικό του χιουμοριστικό (αλλά ποτέ ΤΟΣΟ ...ανάλαφρο) τρόπο. Φόνοι, ληστείες, διαρρήξεις, βιασμοί, σχιζοφρενείς δολοφόνοι με το ...πινέλο, πρώην εισοδηματίες, ψωροπερήφανοι και γερο-παραλυμένοι, γυναίκες (όλων των φύλων) έτοιμες για όλα, επαίτες (επαγγελματίες και ερασιτέχνες), γυμναστές, γιατροί, συγγραφείς, μεταφραστές, κριτικοί (κατά φαντασίαν), εκδότες που τρέχουν και δεν φτάνουν, μανάβηδες που τυλίγουν τα σάπια ζαρζαβατικά με σελοφάν για να «τα σπρώξουν» στον ανυποψίαστο πελάτη, εργολάβοι οικοδομών και οικονομικοί μετανάστες, ψυχίατροι, τραβεστί και παπάδες, αεριτζήδες, μεσίτες και μεσάζοντες, πλαστογράφοι και αντιγραφείς, λογοκλόποι, και βραβειοθήρες, βραβειοθέτες και βραβειοδότες, επιδοτούμενοι και επιδοτούμενοι (εδώ δεν υπάρχουν επι...δότες, ακόμα κι όταν φαίνεται ότι υπάρχουν - κάποιοι είναι αποδέκτες του ζεστού, λευκού ή μαύρου, χρήματος). Λαϊκοί άνθρωποι και μεγαλοαστοί, τίμιοι και λιγότερο τίμιοι, νοικοκυρές μετά τα πρόθυρα νευρικής κρίσης, κλιμακτήριος (ανδρική και γυναικεία), εναλλακτικοί θεραπευτές, μέντιουμ, χαρτούδες και φλυτζανούδες.... Ένα πανόραμα της ελληνικής κοινωνίας από το 1962 (που γεννήθηκε ο συγγραφέας, καθώς και η αυτόχειρη περσόνα του) μέχρι το 2012.