Ο σκύλος που είδε το Θεό

«... Πρόκειται για μια απέραντη ικανοποίηση, δοκιμάζοντας κάποια φορά να πατήσεις και με τα δυο σου πόδια πάνω στη γη, να ’χεις για συντροφιά ένα συγγραφέα τόσο γενναίο όσο και πανέξυπνο». Μ’ αυτά τα λόγια τελειώνει μια από τις πολλές κριτικές που έχουν γραφτεί για τον Ντίνο Μπουτσάτι.
Ξεκίνησε σαν χρονικογράφος της «Corriere della Sera» για να καθιερωθεί πια σαν συγγραφέας με το πιο γνωστό από τα έργα του «H έρημος των Τατάρων», μυθιστόρημα γραμμένο στα 1940, εποχή ίσως με μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Η γραφή του χαρακτηρίζεται κύρια από την ικανότητα της «τομής» και την τελειότητα του «μέτρου». Κατέχει στην εντέλεια την τέχνη της επιλογής άσχετων μεταξύ τους στοιχείων που όμως στο τέλος δένονται τόσο αναπάντεχα όσο και φυσιολογικά. H λέξη που ταιριάζει στον Ντίνο Μπουτσάτι είναι ευρηματικός. Θα το διαπιστώσουμε σ’ όλα του τα διηγήματα, γραμμή προς γραμμή, και ειδικότερα στο κεντρικό διήγημα του βιβλίου «Ο σκύλος που είδε το Θεό». Πραγματικά συγκλονι-στικός στο «Κάτι που αρχίζει από λάμδα», αφάνταστα διασκεδαστικός στον «Εύθικτο τύπο», απρόσμενα σκληρός στο «Κρεσέντο» και φοβερά πνευματώδης στην «Οδό Σέζοστρι», ο Μπουτσάτι διαλέγει μ’ επιμονή θέματα όπως ο θάνατος, η αρρώστια, το μυστήριο, το μοιραίο, ο πόλεμος, περιβάλλοντάς τα όμως με μια πρωτοφανή, και κατά βάθος τρυφερή, αισιοδοξία.
Υπήρξε πολυγραφότατος. Πέρα από τις διάφορες συλλογές διηγημάτων του, μεγάλες σε όγκο, υπάρχουν και μερικά μυθιστορήματα αλλά και αρκετά θεατρικά έργα. Έχει γράψει ακόμα και ορισμένα μουσικά βιβλία γνωρίζοντας ο ίδιος βιολί και πιάνο.
Αν θελήσουμε να βρούμε στον Ντίνο Μπουτσάτι τον συγγραφέα θα ’τανε καλύτερα να μην χάσουμε το χρόνο μας. Αν όμως αναζητάμε κάποιες δικές «μας» στιγμές αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Είναι κάτι σαν κι αυτό που διαβάζουμε στην «Ερωτική Επιστολή» του: «... Έλα λοιπόν θησαυρέ μου, σου τ’ ορκίζομαι, θα είμαστε φοβερά δυστυχισμένοι».