Ένας πολύ γλυκός θάνατος

Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ δεν έγραψε τίποτα πιο συγκινητικό από το χρονικό αυτού του θανάτου της μητέρας της. Η αγωνία των τελευταίων ημερών, οι κλινικοί εξευτελισμοί μιας περήφανης γυναίκας, οι απροσδόκητες αστραπές της αγάπης και της εχθρότητας στις στιγμές της γαλήνης και του παραληρήματος, όλα λέγονται με μια ανελέητη ειλικρίνεια, αλλά και με τον βαθύ ανθρωπισμό που διακρίνει τη μεγάλη γαλλίδα συγγραφέα.

Όταν πέθανε ο πατέρας δεν μπόρεσα να κλάψω. Είπα τότε στην αδερφή μου: «Ούτε για τη μητέρα θα μπορέσω να κλάψω». Τώρα, όμως, που έβλεπα τη μητέρα μου να πεθαίνει, με κυρίεψε η απελπισία. Η λύπη μ’ έπνιξε. Ξέφυγε από τον έλεγχό μου. Κάποιος άλλος ήταν που θρηνούσε μέσα μου».

Η Μπωβουάρ με το «Ένας πολύ γλυκός θάνατος» μας οδηγεί ως την πιο ακραία κατάσταση του πόνου. Είναι όμως, τόσο μεγάλη η δύναμή της για συμπάθεια που, μέσα από το χρονικό ενός θανάτου, θα μας λυτρώσει από ενοχές και τύψεις και θα μας θυμίσει αυστηρά πόσο βαρύ και αμετάκλητο είναι το λάθος μας, όταν δεν αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για τον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε.