Ο μονόλογος μιας γυναίκας

Μια οργισμένη χωρίς σεμνοτυφίες Μπωβουάρ απαγγέλει το «κατηγορώ» της.

«…Θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Θα μιλήσω στον Φρανσίς και θα του πω τι κουμάσι είσαι. Κι αν αυτοκτονούσα μπροστά στα μάτια του παιδιού πιστεύεις πως κάτι τέτοιο θα ήταν ωραία ανάμνηση για το παιδί; Όχι, δεν είναι εκβιασμός, παλιοκάθαρμα. Με τέτοια ζωή που κάνω, αυτό δε θα μου κόστιζε. Άει πηδήξου…»
Κάθαρμα! Παλιόμουτρο! Μου το ’κλεισε… Θ’ αρχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Όχι, όχι, δε θα τρελαθώ. Δε θα του δώσω αυτή τη χαρά. Θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, θα ψάξω να βρω όπλα. Τι όπλα να βρώ; Καθάρματα, καθάρματα: Πνίγομαι, θα σπάσει η καρδιά μου… Θεέ μου, φανερώσου! Πρέπει να τους δω να σιγοψήνονται μέσα στις φλόγες της ζήλιας και να γελάω. Μου τη χρωστάς αυτή την ικανοποίηση, Θεέ μου. Απαιτώ να μου τη δώσεις».


«… Σε ποιον να τηλεφωνήσω; Ο Αλμπέρ, ο Μπερνάρ θα μου κλείσουν το τηλέφωνο… Στη μάνα μου? όπως και να ’χει μια μάνα είναι πάντα μια μάνα? δεν της έκανα τίποτα, εκείνη μου κατέστρεψε τα παιδικά μου χρόνια, εκείνη με πρόσβαλε… Θέλω να πάρει πίσω όσα είπε, δε θα εξακολουθήσω να ζω μ’ αυτή την κραυγή μέσα στ’ αυτιά μου? μια κόρη δεν αντέχει να την κακολογεί η μάνα της, ακόμα κι αν πρόκειται για την τελευταία πουτάνα… Μου ’κλεισε το τηλέφωνο, η μάνα μου. Θέλει την ησυχία της. Με δηλητηριάζει η πουτάνα, πρέπει να την στριμώξω. Τι μίσος! Με πάντρεψε με τον Αλμπέρ? μ’ ένα σμπάρο δυο τριγόνια: εξασφάλισε τις δικές της διασκεδάσεις και τη δική μου δυστυχία… Τον μπάνισε την ώρα της γυμναστικής και τον πήρε? τέτοια πουτάνα είναι. Με τόσους άντρες που είχαν περάσει από πάνω της θα ’πρεπε να ξέρει τσαλίμια και κόλπα. Ήταν απ’ αυτές τις καπάτσες που κάθονται στο σβέρκο κάθε μάγκα. Ξέρω καλά πόσο αποκρουστικός είναι ο τρόπος που κάνουν έρωτα αυτές οι καλές κυρίες…»