Ο εικονογραφημένος άνθρωπος

«Μερικές φορές, τις νύχτες, τις αισθάνομαι τις εικόνες, σαν μυρμήγκια, να σέρνονται στο δέρμα μου. Τότε ξέρω ότι κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν...»Το γεγονός ότι ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος εξακολουθεί να ανατυπώνεται αδιάλειπτα, από το 1951 που εκδόθηκε, αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία της καθολικής αποδοχής του έργου του Ρέυ Μπράντμπερυ. Είναι ένα θαυμάσιο, παρότι εν πολλοίς σκοτεινό, αμάλγαμα επιστημονικής φαντασίας, λογοτεχνίας του φανταστικού και λογοτεχνίας τρόμου. Με το ευφυές πλαίσιο που ανοίγει και κλείνει το βιβλίο, ο Μπράντμπερυ συστήνεται ως ο ανώνυμος αφηγητής που συναντά τον Εικονογραφημένο Άνθρωπο –έναν περιπλανώμενο, που όλο του το σώμα είναι ένας ζωντανός καμβάς με εξωτικά τατουάζ. Το ακόμα πιο αξιοσημείωτο, και διαρκώς πιο ενοχλητικό, είναι ότι οι ίδιες οι εικονογραφήσεις είναι κατά έναν μαγικό τρόπο ζωντανές. Αν ο Ελ Γκρέκο στις δόξες του είχε φιλοτεχνήσει μινιατούρες, όχι μεγαλύτερες από μέγεθος παλάμης, απείρως λεπτομερείς, με όλη την ωχροκίτρινη χρωματική παλέτα του, την επιμήκυνση των μορφών και την ανατομία του, ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το σώμα αυτού του ανθρώπου για την τέχνη του... Όμως, ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος έχει προσπαθήσει να κατακάψει τις εικονογραφήσεις του. Έχει δοκιμάσει γυαλόχαρτο, οξύ κι ένα μαχαίρι. Διότι, όταν δύει ο ήλιος, οι εικόνες αστράφτουν σαν κάρβουνα, σαν διασκορπισμένα διαμάντια. Τρεμοπαίζουν και ζωντανεύουν. Oι φιγούρες ενεργοποιούν τις ιστορίες τους –φωνές υψώνονται, μικρές και απαλές, προλέγοντας το μέλλον. Η καθεμία ιστορία προβάλλει και ξεδιπλώνει τη δική της αφήγηση, όπως στη «Σαβάνα» όπου κάποια απροσάρμοστα παιδιά παίζουν ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας πέρα από κάθε όριο. Η στο «Καλειδοσκόπιο», ένα συγκινητικό πορτραίτο ξεβρασμένων αστροναυτών που ετοιμάζονται να επανεισχωρήσουν απροστάτευτοι στην ατμόσφαιρά μας. Ή στην «Ώρα μηδέν», όπου εξωγήινοι εισβολείς έχουν ανακαλύψει τον πιο εύλογο σύμμαχό τους –τα ίδια μας τα παιδιά. Παρότι γράφτηκαν τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, αυτές οι κλασικές ιστορίες θα παραμένουν ανατριχιαστικά επίκαιρες ακόμα και σε πενήντα χρόνια από σήμερα.