Μονόπρακτα Β

Ο Μπρεχτ θεωρούσε την τέχνη του θεάτρου κάτι περισσότερο από απλή καταναλωτική πράξη, και περιφρονούσε εκείνο που ονόμαζε "θέατρο της κουζίνας", το θέατρο που άλλο δεν προσφέρει παρά διανοητικά φαγώσιμα που καταβροχθίζονται, κι ύστερα ξεχνιούνται. Το κοινό, κατά την άποψή του, δεν πρέπει να το κάνουμε να νιώθει συγκινήσεις, πρέπει να το αναγκάσουμε να σκεφτεί. Η ταύτιση όμως με τα πρόσωπα αποκλείει σχεδόν τη σκέψη. Οι θεατές που οι ψυχές τους βυθίζονται μες στην ψυχή του ήρωα, θα δουν τη δράση ολοκληρωτικά απ' τη δική του σκοπιά, και καθώς παρακολουθούν με κομμένη ανάσα μια εξέλιξη γεγονότων που παραδέχονται πως συμβαίνουν πραγματικά μπροστά στα μάτια τους, δεν έχουν ούτε το χρόνο, ούτε την αναγκαία αποδέσμευση να καθίσουν να σκεφτούν μ' ένα πραγματικά κριτικό πνεύμα πάνω στις κοινωνικές και ηθικές σημασίες του έργου.