Το καπέλο της δεσποινίδος Χάνικατ

Η Δεσποινίς Χάνικατ μόλις έχει φορέσει το καινούργιο της καπέλο που είναι φερμένο απ' το Παρίσι- μα, βλέπω καλά ή μπας και με γελούν τα μάτια μου; Κοτόπουλο είναι αυτό που κάθεται πάνω του; Ολοι δα το ξέρουν πως στα κοτέτσια είναι στη θέση των κοτόπουλων και όχι πάνω στα καπέλα των ανθρώπων!

Οι κάτοικοι της Λίτλτον τρέχουν βιαστικά από τη μια άκρη της ως την άλλη, για να προλάβουν τις προετοιμασίες της επίσκεψης της Βασίλισσας. Η Λίτλτον είναι μια από εκείνες τις μικρές, συντηρητικές πόλεις της Αγγλίας, όπου οτιδήποτε ξεφεύγει από τα συνηθισμένα αντιμετωπίζεται με δυσπιστία απ' όλους. Έτσι, όταν η Δεσποινίς Χάνικατ βγαίνει από το σπίτι της φορώντας το φανταχτερά εντυπωσιακό καινούριο καπέλο της με το πουλί στην κορυφή, οι στενοκέφαλοι συμπολίτες της σκανδαλίζονται. Αυτό το πουλί πρέπει να βγει αμέσως από το καπέλο αποφασίζουν.

Αλλά η τολμηρή δεσποινίς Χάνικατ υπερασπίζεται με πάθος το δικαίωμά τη να φορά ό,τι της αρέσει. Κι όταν, τελικά, η επίσκεψης της Βασίλισσας γίνεται αιτία για μια εκπληκτική ανατροπή των γεγονότων, οι κάτοικοι της Λίτλτον παίρνουν ένα καλό μάθημα κι αποφασίζουν από 'δω και πέρα να μην περιφρονούν τις όποιες εκκεντρικότητες, όσο ανόητες κι αν τους φαίνονται, γιατί τελικά είναι αυτές το αλάτι και το πιπέρι της ζωής!

Με διορατικότητα και χιούμορ, η χαρτιμωμένη καινούρια ιστορία που μας έρχεται από τους δημιουργούς του "Δώρου της Παπλωματούς" εικονογραφεί την αξία της ανεκτικότητας και το δικαίωμα του καθενός μας να είναι απλά ο εαυτός του.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Το καινούριο καπέλο της ευγενικής και μοναχικής δεσποινίδος Χάνικατ δεν ήταν ένα συνηθισμένο καπέλο. Ηταν στολισμένο με πολύχρωμες κορδέλες, μεγάλα φτερά και στην κορυφή του στρογγυλοκαθόταν μια καλοθρεμμένη αληθινή κότα, που μάλιστα κακάριζε. Η κάτοχός του το φόρεσε και απομεσήμερο βγήκε για τα συνηθισμένα ψώνια στο κέντρο της μικρής πόλης Λίτλτον. Αλλά τι έξοδος ήταν αυτή! Πόσο επεισοδιακή! Μόνο στους εφιάλτες της θα μπορούσε να ζήσει τέτοια απόρριψη η φιλήσυχη δεσποινίς. Διότι όλη η κοινωνία του Λίτλτον απαίτησε να το βγάλει το καμάρι της η γυναίκα, το θεώρησαν σκάνδαλο και «Πού ακούστηκε να φοράει κανείς ζωντανά κοτόπουλα στο κεφάλι του;» σχολίαζαν όλοι και «Πρέπει να το βγάλεις αμέσως!» και άλλα πολλά πλην η δεσποινίς Χάνικατ ήταν ανένδοτη. «Δεν μπορείτε να μου απαγορέψετε να φοράω ό,τι θέλω», πείσμωσε. Κι ούτε έλαβε υπόψη της ότι ήταν μια ξεχωριστή μέρα για την πόλη τους, η οποία είχε παραδοθεί στα χέρια διακοσμητών, ζαχαροπλαστών, μουσικών, ανθοπωλών, ασπριτζήδων και όλοι μαζί και ο καθένας χώρια προσπαθούσαν να την ευπρεπίσουν, να την εξωραΐσουν, μια και στις 3 ακριβώς θα περνούσε από τον κεντρικό της δρόμο η βασίλισσα κατευθυνόμενη προς το βασιλικό θέρετρο. Δεν θα σταματούσε, απλώς θα περνούσε. Αστραπιαίως.

Προβλήθηκε κάποτε ένα φιλμ γλυκόπικρο και καυστικό, το «Καλώς ήλθατε, κύριε Μάρσαλ», όπου οι κάτοικοι ενός χωριού (της Γαλλίας, αν δεν λαθεύω) βρίσκονταν σε παρόμοια έξαψη καθώς προετοιμάζονταν να υποδεχτούν το στρατηγό Τζορτζ Μάρσαλ, εμπνευστή του γνωστού Σχεδίου Μάρσαλ. Ο οποίος όντως πέρασε από το χωριουδάκι, αστραπηδόν, και ούτε που διανοήθηκε να σηκώσει το χέρι σε χαιρετισμό, να ρίξει ένα βλέμμα στις ετοιμασίες, στο πανό, στους ανθοστολισμούς, τα σκολιανά ρούχα μικρών και μεγάλων, μόνο προσπέρασε με ταχύτητα με την εποχούμενη συνοδεία του και η σκόνη από το χωματόδρομο σηκώθηκε σύννεφο, κατακαθίζοντας πάνω στα λυπημένα πρόσωπα των χωρικών...

Ανάλογη η αναστάτωση και στη Λίτλτον. Με επιπλέον προβλήματα αυτά που δημιουργήθηκαν λόγω του καπέλου με το πουλερικό και της άρνησης της δεσποινίδος Χάνικατ να το αποχωριστεί. «Εχω το δικαίωμα να φορώ ό,τι μου αρέσει!» η απάντηση της Χάνικατ, πριν ανταλλάξει το καπέλο της με αυτό της βασίλισσας, το οποίο είχε μια ζωντανή γαλοπούλα στην κορυφή...

Θα εννόησε ο αναγνώστης ότι η ιστορία δεν αφορά μόνο ένα καπέλο. Πρόσχημα είναι το καπέλο. Κι ότι υπάρχουν επίσης πολλά ευτράπελα επεισόδια που δεν μεταφέρονται στο σημείωμα, όπως υπάρχει κι ένας εκθαμβωτικός καταιγισμός χρωμάτων, χιούμορ πολύ, ωραίες εικόνες. Κυρίως, όμως, τονίζεται το δικαίωμα που έχει κάθε πλάσμα να είναι ο εαυτός του και να αγωνίζεται με επιμονή για να το διατηρήσει. Πώς, όμως, θα το κατανοήσει το παιδί, πώς θα ευαισθητοποιηθεί αν όχι με τερπνές ιστορίες ωσάν αυτή; Οι δημιουργοί της, Τζεφ Μπριμπό και Γκέιλ ντε Μάρκεν, μας έχουν δώσει και το «Δώρο της Παπλωματούς», εκδ. «Αγκυρα» ομοίως, ένα από τα ωραιότερα παραμύθια που κυκλοφόρησαν τελευταίως. Αναζητήστε το εάν δεν το γνωρίζετε ήδη.

Ηλικία: 7-10, αναλόγως



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 07/11/2003