Η ώρα των σκύλων

Ένα βράδυ, την ώρα που οι άνθρωποι της γειτονιάς βγάζουν τους σκύλους τους για τη βραδινή βόλτα, η Τζέσσικα, το πιστό λαμπραντόρ του μικρού Μεντερίκ, τον παρασύρει προς τις γραμμές του τρένου. Εκεί ανακαλύπτουν πεσμένο έναν ηλικιωμένο άντρα, νεκρό.
Ο επιθεωρητής που αναλαμβάνει την έρευνα δεν οσμίζεται απολύτως τίποτα σ' αυτή τη σκοτεινή υπόθεση και ζητάει από τον Μεντερίκ, που γνωρίζει καλά τις συνήθειες και τις ιδιοτροπίες των σκύλων, να τον βοηθήσει να την εξιχνιάσουν.
Η ώρα των σκύλων θα είναι και ώρα του εγκλήματος;

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Η «Ωρα των σκύλων», το νεανικό μυθιστόρημα της Εβελίν Μπριζού - Πελέν, η οποία γεννήθηκε στη Βρετάνη της Γαλλίας αλλά έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Μαρόκο, δεν είναι απλώς και μόνον ένα αστυνομικό βιβλίο. Είναι ίσως πολύ σπουδαιότερο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν γράφονται και πολύ καλά αστυνομικά μυθιστορήματα. Πρόκειται για ένα εξαίρετο ψυχογράφημα όπου μέσα από μια καλοστημένη και άρτια εκφρασμένη ιστορία μυστηρίου αναδύεται η παλλόμενη ψυχή του εφήβου αφηγητή, ο γεμάτος ευαισθησία και κατανόηση κόσμος του, με την πίστη στον άνθρωπο και τα έργα του, κόσμος αγαθός και ανυστερόβουλος, με τα ερωτηματικά του, τις μικρές απορρίψεις αλλά και τις στέρεες αγάπες. Τέλος, είναι και ένα βιβλίο κοινωνικό που διεισδύει στη μοναξιά των κατοίκων των μεγαλουπόλεων και τις προσπάθειες που γίνονται από ορισμένους να καταπολεμηθεί ετούτη η απομόνωση, έστω και με μια βραδινή βόλτα με συντροφιά το σκύλο τους. 'Η ακόμα, με δυο κουβέντες για τον καιρό, την τηλεόραση ή για τα τερτίπια των αγαπημένων τους ζώων. Οπως π.χ. «Ο καιρός χαλάει. Νομίζω ότι θα βρέξει». Και «Σήμερα δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον η τηλεόραση».

Τακτικός σ' αυτές τις βραδινές εξόδους και ο νεαρός Μεντερίκ με το λαμπραντόρ του, την Τζέσι. Παρών πάντοτε και ο «γέρος με τις παντόφλες», αγνώστου μέχρι τότε ονόματος, με το σκύλο του τον Μπόμπι. Και ο ημίαιμος Βίκτορ με τον «πατέρα» του, έναν νέο από γειτονικό δρόμο. Και ο Τιτάν με τον γκριζομάλλη μπαμπά του. Και η ηλικιωμένη κυρία που έχει τη Νενέτ κι όλο μιλά για την υγεία της. Γνωρίζονται όλοι, και αναλόγως της συμπεριφοράς τους στα ζώα, ο Μεντερίκ μαθαίνει πολλά για το χαρακτήρα τους. «Πώς έμαθες τη γλώσσα των σκύλων;» τον ρωτά ο αστυνομικός επιθεωρητής. «Στο σπίτι μας είχαμε πάντα σκύλους... Αλλωστε, μου χρειάστηκε πολύς καιρός να καταλάβω ότι ο σκύλος δεν ήταν ο πρωτότοκος αδελφός μου», απαντά το αγόρι. Αλλά γιατί επιθεωρητής σ' αυτή τη φιλήσυχη συνοικία;

Ο «γέρος με τις παντόφλες» δεν είχε εμφανιστεί το προηγούμενο βράδυ και όλοι ήξεραν πόσο τακτικός περιπατητής ήταν και πόσο φρόντιζε το σκύλο του. Περίεργο, σκέφτεται το παιδί, μυστήριο, και συγχρόνως φωνάζει τη σκυλίτσα του που δεν εννοεί να το κουνήσει από το απέναντι χωράφι «Τζέσικα, έλα!», αλλά η Τζέσικα δεν υπακούει και ο Μεντερίκ τώρα ξέρει ότι κάτι έχει βρει εκεί, κάτι που την ενδιαφέρει πολύ, ίσως ένα γατάκι, κι έτσι πηγαίνει κοντά της μήπως κινδυνεύει το γατί. Και μένει άφωνος. Στο χορτάρι κείτεται άψυχος ένας άνδρας. Δεν φαίνεται το πρόσωπό του, φαίνονται όμως οι παντόφλες του...

Η «Ωρα των σκύλων» είναι ένα πολύ καλό μυθιστόρημα -και όχι μόνο για παιδιά. Ενδιαφέρον, ατμοσφαιρικό, ζωντανό, ευαίσθητο. Η συγγραφέας διανθίζει την ιστορία με ένα λεπτότατο, φίνο χιούμορ, απαλύνοντας κάπως τις στιγμές της συγκίνησης. Μας άρεσε, επίσης, η προσεγμένη μετάφραση της Ειρήνης Τσολακέλλη.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 11/03/2005