Πτερόεντα

"Εφηβεία":
Ήταν ένα γατί ο Κάγιας. Απαλό γκρίζο τρίχωμα. Άφθονο. Σαν του χτένιζα προς τα μπρος το κεφάλι, του σκέπαζε τα μάτια. Κρατούσε πάντα όρθιο το θύσανο της ουράς σα λοφίο ουσσάρου βιενέζικης οπερέττας. Μου το 'χανε χαρίσει πολύ μικρό κάτι ψαράδες από το νησί. Ήταν ταχτικός και αχόρταγος πελάτης σαν ξεψάριαζαν τα δίχτυα τους. Άρπαζε στον αέρα με τα νύχια του όρθιος τα λιανά ψαράκια που του πετούσαν ολοζώντανα. Εδώ στην Αθήνα του συνεχίσαμε τη νησιώτικη δίαιτα. Σταματούσαμε τον πλανόδιο που περνούσε κάθε πρωί κάτω απ' το παραθύρι για μια μερίδα ψιλά μαριδάκια. Ο Κάγιας μπήκε αμέσως στο νόημα και κάθε φορά που τον άκουγε από μακριά να διαλαλή στη γειτονιά τα ψάρια του, άρχιζε να περιφέρεται νευρικός μέσα στο σπίτι, να νιαουρίζη σπαραχτικά και να μας κοιτάζη. Θυμίζοντάς μας το καθήκον μας. Μια νύχτα περασμένα μεσάνυχτα, όλοι κοιμούντανε στο σπίτι, μόνο ο Κάγιας κι εγώ αγρυπνούσαμε. Εγώ εργαζόμουν κι ο Κάγιας ροχάλιζε, κουλουριασμένος στο βάθος μιας πολυθρόνας. Ψευτοκοιμόνταν και αυτονανουριζόνταν με το τραγούδι του, γιατί κάθε φορά που πρόφερα τ' όνομά του χωρίς ν' ανοίξη το μάτι του, κουνούσε νευρικά το ένα του αυτί, τάχα, σ' άκουσα, μη θαρρής πως κοιμάμαι. Τεμπέλης και χουζουρλής όσο παίρνει. Όλες τις ώρες που δεν έκανε τρέλες απασχολημένος με τα κρόσσια των χαλιών, και με την καταδίωξη της ουράς του, τις κοιμόταν και τις τραγουδούσε. Τον έπαιρνε δε, κατά περίεργο τρόπο, σκεπάζοντας το κεφάλι με τα μπροστινά πόδια. Πολλές φορές ακουμπούσε χάμω τη μουρίτσα του, όπως ένα παιδί που πλαγιάζει, να κοιμηθή. Όλοι τον αγαπούσαμε τον Κάγια γιατί τονέ βρίσκαμε όμορφο και παιχνιδιάρη, κυρίως γιατί κοίταζε με πολύ έκφραση τους ανθρώπους, και προσπαθούσε να καταλάβη τι λένε. Τα παιδιά έλεγαν πώς μερικές φορές τον έβλεπαν να χαμογελά ή να τους κλείνη συνθηματικά το ένα μάτι μα εγώ δεν είχα πειστή ολότελα γι' αυτό. Κι όλοι τον αποπαίρναν για την τεμπελιά του. Τόσες ώρες ύπνο και ρουχαλητό; Τόνε ξυπνούσαν τον γύριζαν στη πλάτη, κι αυτός ξανακοιμόταν έτσι ανάσκελος.