Η εξομολόγηση ενός παιδιού του αιώνα του

Για να γράψεις την ιστορία της ζωής σου πρέπει να έχεις ζήσει. Η ιστορία που γράφω, επομένως, δεν είναι η δική μου.
Όπως όμως ένας πληγωμένος που έχει προσβληθεί από γάγγραινα μπαίνει στο αμφιθέατρο για να του κόψουν το σάπιο μέλος και ο καθηγητής που τον ακρωτηριάζει τυλίγει σ' ένα λευκό πανί το μέλος που έκοψε από το σώμα και το δίνει να κυκλοφορήσει από χέρι σε χέρι μέσα α' όλο το αμφιθέατρο για να το εξετάσουν οι μαθητές του, έτσι κι ο άνθρωπος που βλέπει μια περίοδο ή ένα μέλος -ας πούμε- της ζωής του να σαπίζει από μια ηθική αρρώστια, μπορεί να κόψει το σάπιο κομμάτι του εαυτού του, να το ξεχωρίσει από την υπόλοιπη ζωή του και να το κυκλοφορήσει στην πλατεία ώστε οι συνομήλικοί του να ψαύσουν και να κρίνουν την αρρώστια.
Έτσι, έχοντας προσβληθεί στον ανθό της νιότης μου από μια ανυπόφορη ηθική αρρώστια, διηγούμαι τώρα όσα μου συνέβησαν σ' εκείνα τα τρία χρόνια. Αν ήμουν ο μόνος που αρρώστησε, δεν θα μιλούσα· υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι σαν εμένα που υποφέρουν από την ίδια ασθένεια. Γι' αυτούς γράφω, χωρίς να είμαι σίγουρος πως θα προσέξουν τα όσα λέω. Αλλά και στην περίπτωση που κανείς δεν θα έδινε σημασία, και πάλι τα λόγια μου θα έχουν καρποφορήσει: θα έχουν γιατρέψει εμένα τον ίδιο και, σαν την αλεπού που πέφτει σε παγίδα, θα έχω κόψει με τα δόντια μου το αιχμαλωτισμένο πόδι μου.

Από το πρώτο κεφάλαιο