Μνήμες από το Ληξούρι

Οι δύο δεκαετίες μετά το μεγάλο σεισμό του 1953 στο Ληξούρι ήταν τα χρόνια που διαμόρφωσαν -μέσα από τις πάσης φύσεως εμπειρίες- την παιδική αρχικά και μετέπειτα την εφηβική ηλικία μας. Καθώς μεγαλώναμε και γνωρίζαμε τον κόσμο γύρω μας στην ολότητά του -τις γειτονιές, την πόλη, τους κατοίκους και περισσότερο τους "ξεχωριστούς", τη θάλασσα και τα πλεούμενα - μια φιγούρα αντικρίζαμε πολύ συχνά να συνοδεύει πολλές από τις δραστηριότητές μας και όχι μόνο τις σχολικές και "επίσημες", μια ανθρώπινη φιγούρα που συναντούσαμε μπροστά μας χωρίς να γνωρίζουμε από πριν ότι θα συμβεί αυτό, ακάλεστη φιγούρα συνεπώς: τον φωτογράφο Μπάμπη Σολωμό, που αδιάλειπτα μέσα σε αυτά τα χρόνια αποτύπωσε χιλιάδες φευγαλέες στιγμές εκείνης της ζωής και διέσωσε συνεπώς πολύτιμες εικόνες, αυτές που στα κατοπινά χρόνια συνεισέφεραν στο να διασωθεί η ατομική και συλλογική μνήμη από τούτον τον τόπο.
Και αν έβαζα έργο της ζωής μου να συγκεντρώσω αρκετές χιλιάδες από τις σωσμένες φωτογραφίες του, το πορτοφόλιο που τότε θα συγκροτούσα τούτο τον τίτλο θα είχε: Ληξουριώτες στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Και έπειτα θα ήθελα να διατυπώσω την άποψή μου ότι, τηρουμένων κάποιων σχετικών αναλογιών, ο Μπάμπης Σολωμός ουσιαστικά έκανε την ίδια δουλειά, εξυπηρετώντας βέβαια διαφορετικές προθέσεις, με τον Γάλλο φωτογράφο Eugene Atget και τον Γερμανό August Sander.