Άδεια σπίτια

Η άβυσσος στην οποία βυθίζεται μια μάνα που χάνει το παιδί της μια μέρα που πήγαν βόλτα στο πάρκο. Η ζωή της γίνεται κόλαση, γεγονός που έχει τεράστιο αντίκτυπο στους άλλους γύρω της. Άγρια ένστικτα αναδύονται. Πικρά, θυμός, απελπισία, μίσος, οργή, κυνισμός, αυτομαστίγωμα.
Η άθλια ζωή της γυναίκας που έκλεψε το παιδί στο πάρκο για να νιώσει «μητέρα», όχι μόνο δεν καλυτερεύει όπως έλπιζε, αλλά βυθίζεται σε μεγαλύτερη αθλιότητα.
Μετά γεγονός της αρπαγής του του παιδιού , οι παράλληλες ζωές των δύο αυτών γυναικών και των οικείων τους, ξεπερνούν σε νοσηρότητα κάθε φαντασία. Υπολογισμοί, ιδιοτέλειες, αντιπαλότητες, ξυλοδαρμοί, εχθρότητες, εκδικητικότητα, ενδοοικογενειακή βία, κανιβαλισμός, αποτελούν την καθημερινότητά τους. Μαυρίλα, πολλή μαυρίλα, ούτε μια σπίθα φωτός.
Ακραία νατουραλιστική γραφή (σε κάποια σημεία αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας) παλαιάς κοπής, καθιστά την ανάγνωση βασανιστήριο. Παραμένει άλυτο μυστήριο γιατί γράφεται σήμερα ένα τέτοιο κείμενο. Η καταγραφή της αθλιότητας απλώς για τη διαπίστωσή της χωρίς αναγωγή σε κάτι οτιδήποτε, χωρίς θέση για ποιο λόγο γράφεται ένα τέτοιο κείμενο, παραπέμπει σε μια φάση της λογοτεχνίας ήδη ξεπερασμένης.
Ένα βιβλίο λίβελος για την οικογένεια και τη μητρότητα.
2 αστεράκια για τα κομμάτια που αναφέρονται στη βία, σωματική και ψυχολογική, των βασικών ζευγαριών του βιβλίου.