Βιετνάμ 1960-1975 - Ο Αμερικάνικος πόλεμος

Ένα πραγματικό μάθημα ιστορίας, που δεν έγραψαν, όπως συνηθίζεται, οι νικητές, ούτε οι ηττημένοι ενός «βρώμικου πολέμου». Μια εξαιρετική αφήγηση γεγονότων από διαφορετικές οπτικές γωνίες για μια περίοδο, που στιγμάτισε την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και καθόρισε τη στάση της πολιτικής και οικονομικής ελίτ έναντι της αμερικανικής κοινής γνώμης.
Αλλά και ένα ερμηνευτικό εργαλείο για όλους και κυρίως τις νεότερες γενιές ώστε να καταλάβουν τι συνδέει τον πόλεμο στο Βιετνάμ με τις στρατιωτικές επεμβάσεις σε Κόσοβο, Αφγανιστάν και Ιράκ.
Ο Τζόναθαν Νιλ δείχνει με τον πλέον σαφή τρόπο πως ο πόλεμος είναι η άσκηση της πολιτικής με άλλα μέσα. Μιας πολιτικής, που εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες η Ουάσινγκτον έναντι εξωτερικών εχθρών και εσωτερικών κινδύνων. Αυτών, δηλαδή, που αντιστρατεύονται την επεκτατική πολιτική της.

Παύλος Νεράντζης, δημοσιογράφος

Ο Αμερικανός συγγραφέας, ο οποίος ζει στη Βρετανία, έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή με θέμα τις ανταρσίες των ναυτών στο Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό και έχει ερευνήσει εκτενώς το Αφγανιστάν και το Νεπάλ. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου έγινε το 2000, μετά τις διαδηλώσεις στο Σιάτλ και πριν από την 11η Σεπτεμβρίου. Από τότε, διαβάζουμε στον πρόλογο της δεύτερης αγγλικής έκδοσης, έχει μεσολαβήσει η εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ορισμένες θέσεις του Τζόναθαν Νιλ, οι οποίες λειτουργούν ως οδηγός ανάγνωσης: α. Η ιδέα ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ηττηθούν είναι πολύ διαδεδομένη στο κίνημα ειρήνης στην Ευρώπη. Αυτό το βιβλίο «είναι η εξιστόρηση της τελευταίας μεγάλης ήττας που υπέστη αυτή η αυτοκρατορία, μιας ήττας που προήλθε από την αντίσταση των ανταρτών και ένα παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα».

β. Οι Αμερικανοί στρατιώτες που φέρθηκαν με τόση σκληρότητα, ήταν οι ίδιοι που από ένα σημείο και μετά αρνούνταν να πολεμήσουν.

γ. Παίρνει θέση στην πλευρά των Αμερικανών στρατιωτών ενάντια στους στρατηγούς τους και τους πολιτικούς, και με τον ίδιο τρόπο παίρνει θέση στην πλευρά των Βιετναμέζων κομμουνιστών χωρικών ενάντια στους ηγέτες τους.

δ. Τέλος, υποστηρίζει ότι υπάρχει μια παρόμοια λογική στη σκληρότητα της αμερικανικής στρατιωτικής πολιτικής, τότε και τώρα. Και στο Βιετνάμ και στο Ιράκ, η πλειοψηφία του τοπικού πληθυσμού στήριξε την αντίσταση. Η συσπείρωση των πολιτών επήλθε μετά την κλιμακούμενη βία και τους βομβαρδισμούς ενάντια στους αμάχους.



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 19/08/2005