Αγαπημένε μου! Τρομοκράτη!! ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Μαύρο ή άσπρο, τι επιλέγετε; Σε ποιό αριθμό θα βάλετε τα χαρτιά σας; Τώρα που γυρνάει πρέπει να αποφασίσετε. Μόνο όσο κρατάει το παιχνίδι έχετε περιθώριο να επιλέξετε. Και να παίξετε. Faites vos jeux.
Στην Ελλάδα του 2002 επικρατεί αναβρασμός. Η «Δίκαιη Αντίδραση», η τρομοκρατική οργάνωση που δρα με πατριωτικά κίνητρα, συνεχίζει ανενόχλητη, εδώ και περίπου είκοσι πέντε χρόνια, τη δράση της. Αμερικανοί και Βρετανοί ασκούν ισχυρές πιέσεις στην Ελλάδα να ψηφιστεί ένας νέος αντιτρομοκρατικός νόμος που θα εκχωρεί ευρύτατες εξουσίες στις ξένες μυστικές υπηρεσίες -CIA, FBI, Σκότλαντ Γιαρντ.
Εν τω μεταξύ, η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ελπίδας παραπέει, αλλά ταυτόχρονα η Ελλάδα γνωρίζει πρωτόγνωρη διεθνή ακτινοβολία εξαιτίας μιας απίστευτης εξέλιξης.



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ


Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2002


Οι δύο άντρες δεν έχουν πρόσωπα. Μόνο γκρίζες φιγούρες. Στέκονται αντιμέτωποι. Σαν μυστικοί συνομιλητές που επικοινωνούν με κώδικες σιωπής. Δυο τεταμένες σκιερές οντότητες. Ο ένας είναι λίγο ψηλότερος από τον άλλο.

Ξαφνικά, πίσω από τον έναν άντρα εμφανίζεται, σαν από το πουθενά, ένας τρίτος, νεότερος άντρας. Μαυροντυμένος. Κινείται σαν αιλουροειδές.

Ο πρώτος άντρας -ο λίγο ψηλότερος- τον βλέπει, αλλά δε μιλάει, δεν τον χαιρετάει. Τείνει όμως ξαφνικά το χέρι του προς τον απέναντι του άντρα, ο οποίος δεν έχει αντιληφθεί τον μαυροντυμένο που στέκεται σε απόσταση αναπνοής πίσω από την πλάτη του. Του πιάνει το χέρι με μια κίνηση που θυμίζει είτε συντροφικό χαιρετισμό είτε απειλή.

Σχεδόν στο ίδιο δευτερόλεπτο, ο μαυροντυμένος βγάζει από την τσέπη του ένα μικρό μαύρο αντικείμενο. Με μια ορμητική κίνηση το μπήγει στην πλάτη του άντρα που βρίσκεται μπροστά του. Αυτός σωριάζεται κάτω. Προλαβαίνει ωστόσο να πιάσει γερά το χέρι του απέναντί του άντρα, που τον κρατάει, και να τον συμπαρασύρει μαζί του. Κάτω.

Βάζω τα γυαλιά μου. Ο επίσημα ενδεδυμένος με μαύρο κοστούμι υπεύθυνος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου ξαναβάζει το μικρό μαύρο κινητό του στην τσέπη του σακακιού του, απ' όπου το είχε βγάλει, για να παροτρύνει -σχεδόν να σπρώξει!- με παιχνιδιάρικο τρόπο τον μπροστινό του άντρα -και ομιλητή στο συνέδριο-, επιτέλους, να καθίσει για να αρχίσουν οι ομιλίες.

Και οι δυο άντρες με τα σχεδόν πανομοιότυπα γκρίζα κοστούμια, που μετά την παρέμβαση του διοργανωτή αμέσως, άρον άρον, κάθισαν ταυτόχρονα στις θέσεις τους στο πάνελ -ο ένας δίπλα στον άλλο-, αμέσως αποκτούν πρόσωπα.

Ο ένας είναι ο έγκριτος γερμανοτραφής νομικός, καθηγητής πανεπιστημίου, Γιάννης Τασόπουλος, ο κορυφαίος σύμβουλος εφ' όλης της ύλης του πρωθυπουργού. Από παλιά αστική οικογένεια. Πάμπλουτος, πολύ θεωρητικός, ολίγον αριστερίζων. Χαμηλών τόνων πάντως. Χαίρει της εκτιμήσεως όλων, ανεξαρτήτως συμφερόντων, πολιτικής παράταξης ή απόψεων.

Ο άλλος είναι ο Νίκος Φιλιππίδης. Καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από τους κορυφαίους Έλληνες δικηγόρους. Πάμπλουτος κι αυτός, αλλά αυτοδημιούργητος. Πολύ δεξιός. Οι επικριτές του υπαινίσσονται πως η αγγλοαμερικανική του παιδεία ίσως καθιστά το κοφτερό νομικό του μυαλό λίγο πιο μεροληπτικό απ' ό,τι θα 'πρεπε σε δικαστικές υποθέσεις όπου εμπλέκεται το ελληνικό κράτος και το δημόσιο συμφέρον. Αν το δεξιό κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης κερδίσει τις επικείμενες εκλογές, θεωρείται πολύ πιθανό να πάρει κάποιο υπουργείο. Λένε ότι θα πουλούσε και την ίδια του τη μάνα προκειμένου να κερδίσει χρήματα.
Ξαναβγάζω τα γυαλιά μου. Πάλι όμως όλα γίνονται θολά, σκιώδη και αμφίβολα. Χάνονται οι καθαρές γραμμές. Άντε πάλι, τα βάζω.

Ξέρετε, η μυωπία είναι τελικά πολύ εκνευριστικό κουσούρι. Σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα τελείως διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται να είναι. Σχεδόν σαν να περνάς σε άλλη πραγματικότητα!

Γι' αυτό και φοράω φακούς επαφής. Αλλά να, καμιά φορά, είτε ξεχνάω να τους απολυμάνω είτε με πιάνει καμιά αλλεργία, ξέρετε, απ' αυτές τις παροδικές, και τότε αναγκάζομαι να φοράω τα γυαλιά μου.

Μισώ να φοράω τα γυαλιά μου! Γι' αυτό και το αφήνω μέχρι την τελευταία στιγμή, το να τα βάλω. Να, όπως τώρα, ένα δυο δευτερόλεπτα προτού ξεκινήσουν οι ομιλίες.

Ανούσια και καθόλου πρακτική κοκεταρία, ε; Το ξέρω, το ξέρω. Σάμπως θα παίξει κανένα ρόλο αν οι παριστάμενοι στο συνέδριο με δούνε τρία λεπτά περισσότερο ή λιγότερο με τα γυαλιά μου; Ή πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι έγκριτοι επιστήμονες και οι φιλόδοξοι επαγγελματίες και πολιτικοί που μαζεύτηκαν σήμερα για να μιλήσουν για το «κατα πόσο ο νέος αντιτρομοκρατικός νόμος που πρόκειται να θεσπιστεί αντιβαίνει στις θεμελιώδεις αρχές της κοινωνίας των πολιτών» θα κοιτάνε απ' όλο το πλήθος εμένα, μία απλή δημοσιογράφο; Όχι, βέβαια! Δεν το 'χω καβαλήσει -τουλάχιστον ακόμη!- το καλάμι. Αλλά να, όλοι έχουμε ανάγκη τις ψευδαισθήσεις μας. Έτσι δεν είναι; Εδώ ολόκληρες ζωές δομούνται επάνω σε ψευδαισθήσεις και είναι όλα μια χαρά. Αρκεί φυσικά να μην αποκαλυφθούν ή δημοσιοποιηθούν ευρέως... [...]