Νέος Ερμής ο λόγιος 13

Από το εισαγωγικό σημείωμα του τεύχους

Στο 13ο τεύχος του ν. Λόγιου Ερμή η Mari-Mai Corbel, στο πρόσφατο άρθρο της Η υπόθεση Φαμπρ και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, σημειώνει: «Αν ανασκαλέψουμε λίγο αυτή την πολυπολιτισμικότητα του Φαμπρ, …θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για έναν παλιό αταβισμό αποικιοκρατικού έθνους» που επιθυμεί «να του φέρει την νέα πολυπολιτισμική κουλτούρα, την “υπόσχεση” που μας ευαγγελίζει η παγκοσμιοποίηση…. που ουσιαστικά περιορίζεται σε έναν εξαμερικανισμό του τρόπου ζωής και τον ευτελισμό των περιφερειακών πολιτισμών σε μεταμοντέρνα φολκλορικά σύμβολα, κατά το μάλλον ή το ήττον διασκεδαστικά και άνευ ουσίας».
Η Ιωάννα Τσιβάκου, σε διάλεξή της με τίτλο Εμπόδια στη δυναμική της ζωής και προοπτικές αποτροπής τους, σε μια αισιόδοξη ανάγνωση ή ίσως δυνατότητα εξόδου από τη σημερινή παγκόσμια κρίση, καλεί τον «κοινωνικό στοχαστή να μην καταθέσει τα όπλα του, αλλά ν’ αποδεχθεί ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο ο οποίος, παρά τις αντιφάσεις του, συμπλέκεται και αναγεννιέται από την πάντα ζωογόνο “δύναμη της ζωής”» και πως «το όραμα ενός συνδεδεμένου κόσμου, ενός δηλαδή νέου “εμείς” που στέργει στην προσφορά και την ανταπόδοση, αναγεννιέται σε πολλές περιοχές της σύγχρονης οικουμένης…»
Ο Βασίλης Καραποστόλης, σε διάλεξη Η θέληση για δράση: ένα οξυμμένο πρόβλημα, διαπιστώνει πως «στον σύγχρονο δυτικό κόσμο, η θεμελιακή ικανότητα του ανθρώπου να προβαίνει σ’ ενέργειες σε συμφωνία με τους σκοπούς που ο ίδιος θέτει υφίσταται συνεχείς κλονισμούς. Μια αρρώστια βαθιά, κυτταρική, φαίνεται πως πλήττει τα κίνητρα για δράση». Εμφανώς δε αυτή η παγκόσμια κρίση πλήττει σαρωτικά την Ελλάδα και η μόνη διέξοδος «για την ανασυγκρότηση της χώρας» θα πρέπει «να οδηγείται από την επίγνωση ότι εδώ η κύρια δύναμη του λεγόμενου ανθρώπινου κεφαλαίου δεν είναι εργαλειακού τύπου· είναι πολύ μεγαλύτερη η δύναμη της αυτενέργειας, της πρωτοβουλίας».
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, στο εκτενές δοκίμιο του Ο «Πολίτης του Κόσμου» και η Μετανεωτερικότητα ως νέα λαϊκή πολιτική νοοτροπία, εξετάζει τους ιδεολογικούς μετασχηματισμούς που επιφέρει η «νεοφιλελεύθερα παγκοσμιοποιημένη και μετανεωτερίζουσα πολιτική ορθότητα» η οποία έχει κατατάξει τον «“βαθύ λαό”, μαζί με όλες τις πατριωτικές του ευαισθησίες, στην ηθικοπολιτική κατηγορία του συντηρητικού ιδεολογικού επιβιώματος». «Ο νεώτερος, εθνοτικά ταυτοποιημένος “λαός” δαιμονοποιήθηκε. Αντικαταστάθηκε στο πεδίο των ιδεών από τους εξατομικευμένους εγγράμματους και πληροφορημένους ιδιώτες που “ασχολούνται περισσότερο με τη δουλειά τους, παρά με τα πολιτικά πράγματα”».
Ο Χρήστος Μούλιας στη μελέτη του, Πως δει Ιστορίαν συγγράφειν, αφορμάται από την εμφάνιση ενός ρεύματος «αποδόμησης της νεοελληνικής Ιστορίας» και απέναντι σε αυτήν την αποδομητική ιστοριογραφία μας καλεί να ξανασυναντήσουμε την αληθινή ιστορία ως ένα «πεδίο διαρκούς διαλόγου, μέσω του οποίου κατανοείται καλύτερα η κοινωνία στην οποία ζούμε, υπό το φως όσων συνέβησαν κατά το παρελθόν, και αναδεικνύεται και διασώζεται το παρελθόν, υπό το φως του παρόντος, μέσω της αμοιβαίας συσχέτισης παρελθόντος – παρόντος».