Το φθινόπωρο του παραδείσου

Απο το Σημηωματάριο του 2000

«στις σαπουνόπερες οι Ελληνες τρώνε ιταλικό
φαγητό»

«τον απατημένο Ελληνα σύζυγο, που σκότωσε
τη γυναίκα του, η Ελληνική τηλεόραση τον πα-
ρουσίασε σαν ήρωα: καλό, αποφασιστικό, ευαί-
σθητο άνθρωπο –έτσι απάντησαν οι γείτονες στις
ερωτήσεις των δημοσιογράφων»

«ο σωκράτης πρέπει να συντηρηθεί οικονομικά
από την πόλη σαν στολίδι, κατοικίδιο ή σαν φα -
σιανός»

«κάνε ό,τι θέλεις –αφού έτσι κι αλλιώς θα απο-
γοητευθείς» (σωκράτης)

«οι αρχαίοι Ελληνες είναι βράχοι»

«ξέροντας ότι στ’ αλήθεια δεν ξέρουν, δεν ξέρουν
γιατί (γι’ αυτό) το λένε»

«κοιτάω απ’ το παράθυρο του τρένου –τα αρχαία
πρόβατα μασουλάνε αρχαίο χόρτο»

***

η «ιστορία της ομοφυλοφιλίας» που είχες αρχί-
σει να τη διαβάζεις, και την είχες αγοράσει για 50
φράγκα στο παρίσι –θα τη διαβάσω άλλη φορά.
και η δισκέτα με τις μεταφράσεις του Σλοβένου
ποιητή μπράνε μοζέτιτς –αυτό δεν είναι καν
κλοπή, η φωτογραφία της τάγια κράμπεργκερ,
Σλοβενίδας ποιήτριας, και καναδυό μικροπράγ-
ματα για το σπίτι –θα βρεις κάτι άλλο! και τί
άλλο; Για μισό λεπτό...δεν ήταν εκεί και ένα με-
ταλλικό πραγματάκι –ένα εργαλείο για να βγά-
ζεις τα σαλιγκάρια από τα καύκαλα (το είχαμε
πάρει για σουβενίρ από μια ελληνική ταβέρνα
στο Σαν ζερμαίν, σαν σαλιγκαροφάγοι περιο-
πής); ναι! και γιατί πρέπει να είμαστε εμείς
πάντα τέλειοι, ε; Ένα εργαλείο πήραμε για να
ξεκαυκαλίζουμε τα σαλιγκάρια. και τώρα βγά-
ζεις το πιο τίμιο συμπέρασμα: –τα εργαλεία του
θεού ήταν τα μακριά χέρια των κλεφτών . . . .
. . . . . . άγνωσται αι βουλαί του κυρίου –και οι
κλέφτες μας.

***

ίσως λείπει τρέλα Ή από μυαλό ξυνισμένο
από νευρικά κύτταρα όλο και πιο παράξενη σοφία
που στα στεγνά κόκκαλα του θεού έτσι ακριβώς
στάζει
ίσως μπορείς να τη σκοτώσεις με την λέξη θά-
νατος την ίδια