Καθάπερ φερομένης βιαίας πνοής

Χωρίς καμιά εμβρίθεια, καμιά σπουδαιοφάνεια, η έγνοια της τέχνης ήταν διακής μέσα στο εργαστήρι του, ένα παιχνίδι που γινόταν γιορτή, είτε ο Τσαρούχης ζωγράφιζε είτε έγραφε ή υπαγόρευε τα κείμενά του, άνετα και λαμπερά, όπως κάποιος άλλος δίπλα του ξεφύλλιζε ένα βιβλίο, συζητούσε μ' έναν τρίτο ή ετοίμαζε το φαγητό. Καμιά προετοιμασία ή εκνευρισμός, ότι επειδιή γίνεται ένα μεγάλο έργο χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση και δεν μπορεί η γειτόνισσα να χτυπήσει το κουδούνι ή ένας περαστικός φίλος να πεί μια «καλημέρα». Η αυτοσυγκέντρωση του Τσαρούχη λειτουργούσε άθικτη μέσα στην μεγαλύτερη χλαπαταγή. Δεν τρομοκρατούσε ποτέ τους άλλους ότι χρειάζεται να του γίνεται ιδιαίτερη μεταχείριση, επειδή το έργο που θα έβγαινε από τα χέρια του θα ήταν σημαντικό και, εν πάση περιπτώσει αμέσως αναλώσιμο.