Ανώνυμοι

[...] και έγραφα, έγραφα μια ζωή βιβλία/ ίσως και για ν’ απομακρύνω τον μεγάλο σιωπηλό//

έτσι έδινα διέξοδο στα πολλαπλά μου τραύματα/ διέξοδο σ’ έναν άγριο ποταμό/ κι έτσι με την ψυχή στα δόντια/ και με το χέρι στο μολύβι/ θα συνεχίσω όσο διαρκεί το μέσα φως

O Τόλης Νικηφόρου με τον γνώριμο βαθειά ουμανιστικό και υπαρξιακό του λόγο καταφέρνει και με τη νέα του συλλογή να συγκινήσει/συγκλονίσει γράφοντας απλά και βατά ποιήματα για τα βάσανα, τις περιπέτειες αλλά και τις ελπίδες ολόκληρου του κόσμου: κληρονομήσαμε έναν κόσμο/ μες στο σκοτάδι και το φως/ μιαν απεραντοσύνη/ γεμάτη μουσικές και χρώματα/ άλυτα αινίγματα και πόνο// [ ] κληρονομήσαμε/ τις πέντε αισθήσεις μας/ και μέσα μας μιαν άβυσσο/ έναν απρόσιτο ορίζοντα/ κι έναν μοναδικό οδηγό/ που ονομάζεται ψυχή. Για άλλη μια φορά με περίσκεψη, φειδώ κι αγάπη καταθέτει τους εύηχους στίχους του, προσφορά στο θαύμα της ζωής δηλ. της κάθε είδους και διαρκούς δημιουργίας. Αποδεικνύοντας, δίχως έπαρση καμιά, πως τα ουσιαστικά, τα σοβαρά και τα μεγάλα βρίσκονται γύρω και δίπλα μας: ας κάνουμε ένα φανταστικό ταξίδι/ στη χώρα που δεν έχει μονοπάτι/ εκεί που ανακαλύψαμε τον κόσμο/ και ζήσαμε κάθε στιγμή με πάθος/ ευτυχισμένοι με το τίποτα [ ] κι ας μη γυρίσουμε στο σήμερα ποτέ/ ας μείνουμε στη μαγική αυτή χώρα/ αθώοι και για πάντα ερωτευμένοι.

Διαβάζοντας την ποίηση του Τ.N. πειθόμαστε πως αξίζει να μάχεται κανείς για τις δικές του σταθερές, επιλογές και διαδρομές. Και δεν αποκλείεται κάποτε να γίνει το θαύμα κι όσα φαίνονται ουτοπία μέσα στους στίχους, να φτιάξουν μια άλλη πραγματικότητα: όπως το πρώτο χάραμα την άνοιξη/ παράφορη κάποτε θα ξαναζήσουμε μια νιότη/ και θα πιστέψουμε ολόψυχα στην ουτοπία/ σε κάθε όνειρο ιδανικό κι απρόσιτο// οι τυχεροί από μας θα πέσουν/ στο πρώτο βήμα της πορείας/ απελπιστικά περήφανοι και αθώοι/ χωρίς ποτέ να υποπτευθούν/ τι ψέμα δολοφονικό/ κρύβεται στο βάθος του ορίζοντα// όσοι δεν καταδεχθούν την αυταπάτη/ στην ερημιά θα επιβιώσουν/ μ’ ένα αγιάτρευτο τραύμα στο στήθος/ όπως είναι η τάξη αυτού του κόσμου/ και το δικό τους πεπρωμένο.

Διόλου τυχαία το θαύμα [το φως της ζωής και του έρωτα] και η ουτοπία επανέρχονται συχνά στην ποίηση του Τόλη.

Aλλά για τον Tόλη Nικηφόρου, περιττά τα όποια περιτυλίγματα των λόγων. Αρκεί η ίδια του η ποίηση: για την γκρίζα και μελαγχολική παλιά φωτογραφία της γενέθλιας Θεσσαλονίκης, τα κλειστά παραθυρόφυλλα, τα απλωμένα ρούχα στο μπαλκόνι, για την ονειροπόλα και επαναστατημένη νιότη. Γι’ αυτές τις στιγμές που έρχεται η τέχνη να ομορφύνει ξανά τη ζωή, να της δώσει πνοή κι υπόσταση.