Το δέντρο που ανατέλλει

«Ένα δέντρο ανεβαίνει κρυφά στο δωμάτιό μου και μου μιλά για τις ιστορίες ανθρώπων που ζουν όπως κι εγώ μέσα σε δωμάτια, σε σπίτια, σε πόλεις, εκεί όπου οι εποχές έρχονται και φεύγουν αθόρυβα, εκεί όπου ακούγεται το μπλουζ του Νότου, εκεί όπου κάποιοι μιλούν για όνειρα και ποντίκια, εκεί όπου ξεθάφτηκαν όλα τα κρυμμένα μυστικά και η περιπέτεια είναι για δύο. Το ακούω να μου λέει για τη χώρα εκείνη όπου ο ήλιος μόνο ανατέλλει, οι άνθρωποι περπατούν χωρίς ομπρέλες στη βροχή, ο θάνατος ξεχνάει τον έρωτα, τα σπίτια ανθίζουν, θαύματα συμβαίνουν για να κρατήσουν το χαμόγελο, γιατί μ’ αυτούς που αγαπάς δεν έχει τέλος το ταξίδι.

»Η ηρωίδα δεν θυμίζει καλοκαίρι, γιατί η αλήθεια υπάρχει στη βροχή που πέφτει από τη σκεπή. Αυτή είναι η ομορφιά. Μια ομορφιά πέρα από την επανάσταση, όπως η γυναίκα που κάθεται στην πολυθρόνα της, καπνίζει “Καρέλια” και διαβάζει δυνατά το ποίημα. Με δάκρυα στα μάτια ερωτεύεται, όπως μόνοι μέσα στα εργαστήρια ερωτεύονται οι δημιουργοί...»

Δ. Ν.