Ο λησμονημένος κήπος

Πεζά και ποιήματα

Όταν ήμουν ακόμη νέος Μοναχός αγιορείτης, προσκλήθηκα από τον αείμνηστο θεολόγο Καθηγητή Σάββα Αγουρίδη να συμμετάσχω σε ένα Συνέδριο που έγινε στην πόλη Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ. Εκεί εξετάστηκαν θέματα που αφορούσαν τις θρησκείες και τις Τέχνες. Τότε εμπνεύστηκα την σειρά ποιημάτων «The heart and the wave».

Τα ποιήματα αυτά τα έγραψα στην γλώσσα του Lord Byron και απετέλεσαν την συμμετοχή μου σ’ εκείνο το Συνέδριο. Η υπόθεση του σύντομου αυτού έργου είναι η υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου μπροστά στον κυματισμό της χρονικής αβύσσου.

Όταν εμπνεύστηκα τα ποιήματα αυτά, οι λέξεις έφτασαν σε μένα στα αγγλικά, αλλά πριν από τις λέξεις «άκουσα» μέσα στο μυαλό μου μιαν άλλη γλώσσα, που είναι παγκόσμια. Την γλώσσα της μουσικής. Από τότε με κατέλαβε η επιθυμία να γράψω μουσική και να εκφραστώ μέσα από αυτήν όχι με λέξεις αλλά με καθαρές συχνότητες… Η μουσική αυτή ανάβλυζε από εντός μου και την άκουγα μέσα στο μυαλό μου. Δεν υπήρξα τρελός, γιατί κατανοούσα την ανάγκη να μάθω, να μαθητεύσω και να προσπαθήσω πολλά χρόνια για να πετύχω τον σκοπό μου. Και όντως η επιθυμία μου πραγματοποιήθηκε με αγώνα και συνεχή μελέτη και προσπάθεια και δεν παρέμεινε μια φαντασίωση. Εξελίχθηκε σε μια διάπυρη συνομιλία με το άπειρο, με το θρησκευτικό και το μυστικοπαθές αλλά και το ανθρώπινο περιεχόμενο του μέσα μας κόσμου. Έγινε μια μουσική γεμάτη συναισθήματα αλλά και σκέψεις, μια λυρική αναζήτηση της ομορφιάς και της λύτρωσης.

Μοναχός Νικόδημος

Από το οπισθόφυλλο:
«Είχα ακούσει για τον Νικόδημο από τον αείμνηστο φίλο μου ποιητή, Ματθαίο Μουντέ. Ο Ματθαίος εκτιμούσε ειλικρινά την ποίηση του Νικόδημου και σε κάθε ευκαιρία μιλούσε γι’ αυτήν σε φίλους ή σε δημόσιες συνάξεις, ακόμη και στο ραδιόφωνο. Ανέβηκα στο Όρος και τον αναζήτησα… Ένα γραφείο με διάφορα χαρτιά, επιστολές και έγγραφα. Ένα καβαλέτο ζωγραφικής, μερικές καρέκλες. Μυρωδιές από κερί, θυμίαμα, και με την υγρασία του δάσους που ερχόταν σε κύματα μέσα στο δωμάτιο-εργαστήριο. Εκεί δρούσε και ενεργούσε ο νέος μοναχός που είχα απέναντί μου. Θα ήταν γύρω στα 35 χρόνια. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορείς παρά να είσαι ποιητής. Πιστεύω ότι όλοι οι μονάχοι είναι ποιητές. Ορισμένοι, όμως, όπως ο Νικόδημος, αρθρώνουν αυτόν τον λόγο της αναμέτρησης με την αιωνιότητα. Την αγωνία για τον χρόνο και για τη ζωή. Που μπορεί να είναι κύκλος ή ευθεία ή κάτι άλλο: πιο άπιαστο, για τούτο και περισσότερο γοητευτικό.Ο Νικόδημος ακολουθεί μια ιδιαίτερη πορεία. Δεν ζει πλέον με τη φυσική του παρουσία στον Άθωνα, αλλά το Όρος τον έχει σφραγίσει. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς».
Ιωσήφ Βιβιλάκης, Καθηγητής Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών.