Η τελευταία στιγμή

Η ποιητική συλλογή Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη έχει ως κύριο άξονα τον -κατά Θεόν- βίο του Ανθρώπου και τη σημαντικότητα της Μνήμης Θανάτου για την πραγμάτωση του «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν». Στον πυρήνα της εξομολογητικής αυτής ποιητικής σύνθεσης, βρίσκεται η πάλη της τελευταίας στιγμής του Ανθρώπου. Δυο δυνάμεις συγκρούονται, το σκοτάδι και το φως. Αιτία; Η ανάγκη της Ψυχής να υπερβεί τα στενά όρια της ύλης και να συναντήσει Εαυτόν. Να θεωθεί και να αγκαλιάσει ολόκληρη την Ύπαρξη. Ακόμα και τον «Γίγαντα» Θάνατο.

Ακολουθεί δείγμα από την ποιητική συλλογή
Ποίημα «Συγχώρεση»

Αν
δεν γίνουμε χώμα και τίποτα
Αν

Κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να μας συγχωρέσει
Κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να συγχωρέσει τα αμαρτήματα
Και μόνο ένας γονιός μπορεί
Εμείς μονάχοι μας δεν μπορούμε
να αθωώσουμε
να αθωωθούμε
Είναι αδύνατον ο άνθρωπος
να συγχωρέσει την ανθρωπότητα
Να συγχωρέσει όλη αυτή
τη χυδαιότητα
τη μακαβριότητα
τη -χωρίς όρια- ηδονή της βίας και της επιβολής
Να αγαπήσει την ανθρωπότητα ο άνθρωπος αδύνατον
Τι κι αν Άνθρωπος σημαίνει Αγάπη
Κρίμα
κι έχουμε τόσο ανάγκη τη συγχώρεση
του εαυτού
του διπλανού
του Όλου

Και μόνον αυτός ο λόγος αρκεί
Κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να υπάρξει για να συγχωρέσει
όλα τα αντίθετά μας
όλα αυτά που μας φέρνουν
κάθε φορά
ένα βήμα
πιο κοντά
στην κόλαση της ψυχής της ανθρωπότητας
Χρειαζόμαστε έναν Σωτήρα
να ακούσει τις συγγνώμες μας
να καθαρίσει τις ψυχές μας
Εμείς δεν θα μπορέσουμε

Και θα ‘ρθει η στιγμή!
Ω, να ‘στε σίγουροι γι’ αυτό!
Θα ‘ρθει εκείνη η στιγμή
που θα σταθούμε όλοι
μπρος
στα γεγονότα
Χωρίς παρωπίδες πια
με άπειρα ματιά, όχι μονάχα δύο
με αμέτρητες αισθήσεις, όχι μόνο πέντε βία έξι
και θα φρίξουμε!
Θα αισθανθούμε και θα φρίξουμε μπρος στα Γεγονότα
Θα χάσουμε τη μιλιά
Θα παγώσει ο νους
Τα κεφάλια θα σκύψουν εκλιπαρώντας για Συγχώρεση
μόλις αντιληφθούν
τι έχουν βασανίσει
τι έχουν σκοτώσει
τι έχουν πράξει
Τα κεφάλια θα σκύψουν
μόλις αντιληφθούν
ότι δεν κοίταξαν ποτέ τους πάνω
Κι από τα στόματα θ’ ακουστούν κρωξίματα
Μα ακόμη κι αυτά
δε θα ‘ναι αρκετά
να μας δώσουν άφεση

Θα ‘ρθει όμως ο Πατέρας
Θα ‘ρθει και θα μας γεμίσει τα στόματα φιλιά
και τα κρωξίματα θα γίνουν ψαλμοί Αγάπης ξανά
ΠΡΕΠΕΙ
Χωρίς αυτά τα φιλιά τα χείλη θα κράζουν
ασταμάτητα
άσκοπα
ανέλπιστα
χωρίς ίχνος
προσμονής
Παράδεισου

Γι’ αυτό

Αν δεν γίνουμε χώμα και τίποτα
Αν
Κάποιος ΠΡΕΠΕΙ