Αρκεί να θέλεις...

Ο Δημήτρης Νικολαΐδης, στο πρώτο του μυθιστόρημα σκιτσάρει τις ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς «παραβάν», ελεύθερα, ειλικρινά, όπως ακριβώς πρέπει να ορίζονται οι άνθρωποι κι οι σχέσεις τους.

Γιατί αλλιώς πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό που θα 'ρθει μαζί με την αλήθεια…

Το πρόβλημα: Οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι άλλο; Δύσκολες από χέρι. Έχουν πάντα γελαστή αρχή και σίγουρα θλιμμένο τέλος. Η πορεία τους μοιάζει αναπότρεπτη, σαντη μοίρα. Είναι όμως;

Ο χωρισμός: Πάντα η άλλη πλευρά φταίει για όλα. Νόμος απαράβατος.Τελευταία είναι και θέμα μόδας. Κάποιοι το γιορτάζουν κιόλας. Η αντιστροφή στις δόξες της. Σε λίγο θ’ αντικαταστήσει και τις εθνικές γιορτές.

Ο εχθρός: Μας αρέσει, δε μας αρέσει, πάντα κι αποκλειστικά, είναι μόνο μέσα μας. Θέλει θάρρος, για να σκύψεις και να δεις. Συνήθως του φοράμε μάσκα φιλίας και δηλώνουμε πολύ περήφανοι για το κατόρθωμά μας.

Ο έρωτας: Υπάρχει τελικά; Πρέπει να υπάρχει; Το σύστημα πάντως θέλει να τον θάψει. «Δεν ταιριάζει σ’ ανώτερους ανθρώπους. Μόνο στα ζώα». Χαρίσαμε τα ένστικτα στα ζώα. Τόσο ανόητα.

Η λύση: Αφού δεν πιστεύεις πως υπάρχει πρόβλημα, τότε τι ψάχνεις; Ψύλλους στ’ άχυρα; Γιατί όχι; Ποτέ δεν ξέρεις. Αρκεί να θέλεις και ν’ αντέχεις. Όλο και κάτι θα πετύχεις. Ακόμη και οι ψευδαισθήσεις μπορούν να νικηθούν.

Δεύτερη φορά δεν έχει: «Γι’ αλλού ξεκίνησα κι έπεσα πάνω σου…Ευλογημένη ώρα…Μέχρι του δρόμου τα μισά ήμουν άλλη κι όχι εγώ…Έφτασε η ώρα να το πω…Ποτέ δεν είναι αργά…Σε λατρεύω…Για πάντα».

Έρωτας που δεν κράτησε ποτέ του δεν υπήρξε: Χωρίς σχόλια.