Νυχτερινό ταξίδι θανάτου

Νυχτερινό ταξίδι θανάτου

Μέσα από κερματισμένες εικόνες προσώπων,
Ακατανόητων ήχων
Που γδέρνουν την ψυχή μου
Σε παγωμένα τσιμεντένια κελιά
Λευκής οδύνης.
Θολή ανάμνηση από φώτα
Που με κυκλώνουν σε δωμάτια
Με στρεβλούς καθρέφτες
Αλλοιώνοντας την επαφή
Μιας πραγματικότητας
Ραγισμένων ειδώλων
Μέσα σε κομμάτια γυαλιού…
Καπνός μισοσβησμένου τσιγάρου
Απλώνεται στο χώρο σχηματίζοντας
Ημιδιάφανα μονοπάτια παράνοιας
Στο μεσοδιάστημα ουρανού και γης.
Ουρλιάζοντας σαν πληγωμένος λύκος
Κάτω από ένα αδιάφορο φεγγάρι…
Κάθε φράγμα σπάζοντας, πλημμυρίζοντας
Με την κραυγή μου κάθε νυσταγμένη πόλη
Φάντασμα που σα μαινάδα
Τρώει τα παιδιά της
Κρυμμένη πίσω
Από λαμπερά προσωπεία σκοτεινιάς.
Χιλιάδες μάσκες σε χιλιάδες ώρες
Αλλάζουν ασταμάτητα την οπτική μου
Σε ένα κόσμο αιώνιας θλίψης,
Αφημένο σε μια ασήμαντη γωνίτσα
Του σύμπαντος…
Καταδικασμένο…
Ως το τέλος απ’ την απαρχή του ακόμα!
Βουτηγμένη σε ένα γκρίζο
Επαναλαμβανόμενο χρώμα
Που φυλακίζει το βλέμμα σε κύκλο
Που ξανά τελειώνει ξανά αρχίζοντας…
Ένας ουροβόρος σε έναν χορό ατέρμονο, υπνωτίζει…!
Οράματα δαιμονισμένων αγγέλων
Δραπετεύουν από μικρές χαραμάδες
Δηλητηριάζοντας τη σκέψη
Με σταγόνες αρωμάτων και μαγικών ελιξιρίων από αποστάγματα
Κλεμμένα από τα ανίερα άνθη των χαμένων κήπων της Βαβυλώνας…
Ανοίγοντας το ξεχασμένο μονοπάτι
Για τη λίμνη των μαύρων λωτών.
Θρήνοι σκίζουν εκεί τα τραγούδια των ανέμων
Καθώς τα όνειρα των θνητών ξεψυχούν!
Πέρα μακριά στις λεωφόρους
Του μεσονυχτίου πάνω στην τραχιά
Παγωμένη άσφαλτο,
Το αίμα προσφέρεται άφθονο
Στους σκοτεινούς άγνωστους θεούς
Κυλώντας στους βωμούς τους
Μέσα από τα πορφυρά ρυάκια πόνου
Που σχηματίζονται ως θυσία για την εύνοιά τους…
Εφιάλτες προβάλουν μεταλάσσοντας την υφή τους σε
Όργιο αυτοκαταστροφής
Κάτω από ναούς ηδονής σε θαμμένες ερήμους.
Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν σύνορα…
Ψάχνω στα κρυμμένα αρχαία κάτοπτρα της ύπαρξης
Ανακαλύπτοντας περισσότερο κενό πίσω από νεκρά
Πετρωμένα μάτια…
Καρδιές κατακρεουργημένες, κρεμασμένες σε τσιγκέλια
Σε αχανείς σειρές μέχρι εκεί που μπορεί να δει κανείς
Παραταγμένες να αιμορραγούν σε τσιμεντένιο δάπεδο
Σφαγείου από ανθρώπινα κτήνη…
Σε στιγμές ξεχασμένες από το χρόνο, παραδομένοι σε κανιβαλικές εκστάσεις σε ζούγκλες αχαρτογράφητων τόπων της παράνοιας του μυαλού…
Χάος που προβάλει στης διαφθοράς το μεγαλείο του, καθώς συνεχίζω την πορεία μου όλο και πιο βαθειά στο σκοτάδι,
Μαζεύοντας δάκρυα σε ένα πουγκί φτιαγμένο
Από μιάς ασημένιας αράχνης τον μαγεμένο ιστό,
Που ποτέ δεν έγιναν ροές!