Οι Έψιλον

Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του κ. Νικολάου μπορώ να πω ότι χωρίζεται σε 2 μέρη: στο πρώτο μέρος, περιγράφεται η προσπάθεια του κεντρικού ήρωα να αποκτήσει κάποια στοιχεία προκειμένου να λύσει ένα μυστήριο. Εδώ η πλοκή είναι γρήγορη, το σκηνικό αλλάζει συνεχώς, η γραφή είναι αρκετά καλά δομημένη και το ενδιαφέρον του αναγνώστη καλά κρατεί. Δυστυχώς, στο δεύτερο μέρος κάνουν την εμφάνισή τους όλα τα προβλήματα του πρώτου βιβλίου και πραγματικά αναρωτιέσαι αν το έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος: έμφανίζονται οι κακοί οι οποίοι είναι παντελώς άσχετοι μεταξύ τους, ουδέποτε δίνεται πειστική εξήγηση για τους λόγους της εμπλοκής τους, τα κίνητρά τους είναι αστεία, οι πράξεις τους τουλάχιστον κωμικές, ο ήρωας μεταμορφώνεται σε υπερήρωα, οι διάλογοι είναι επιπέδου "Μπλέκ" (για όσους θυμούνται την κλασσική σειρά εφηβικών περιοδικών). Ο αναγνώστης χάνεται σε μια σειρά πληροφοριών, που γεννούν αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία ποτέ ο συγγραφέας δεν διευκρινίζει, αλλά αφήνει απλά να πλανιώνται στην ατμόσφαιρα. Υπάρχουν αρκετές φιλοσοφικές συζητήσεις που είναι περισσότερο αερολογίες (κατά την ταπεινή μου άποψη), δείχνοντας πως ο συγγραφέας στο πόνημά του ήθελε να βάλει πολλά πράγματα και πολλές γνώσεις και απόψεις του μέσα, ώστε τελικά έχασε και ο ίδιος το μίτο της ίδιας του της ιστορίας. Πάντως, θεωρώ ότι η γραφή του συγγραφέα έχει βελτιωθεί αισθητά σε σχέση με το πρώτο βιβλίο της σειράς. 2,5 αστεράκια, λοιπόν, και πάμε για το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας.