Φιλελεύθερες αφηγήσεις στην Ελλάδα της κρίσης

Το έγκληµα είναι εµφανές, δεδομένο και νοµιµότατα διαπραχθέν. Το κράτος δεν αφήνει τους πολίτες να ξεδιπλώσουν τις δημιουργικές τους ικανότητες, αυτές που «κάνουν» τις δουλειές και «προκαλούν» την ανάπτυξη. Κι όµως αυτό το διαρκώς συντελούμενο έγκληµα µένει ατιμώρητο…

Οι κολεκτιβιστές μαζί µε τους κρατιστές (από κοινού, αντάµα και οµού) µιλούν διαρκώς για το «κοινό καλό», για τη φροντίδα του κράτους στους αδύναµους, για τα «µείγµατα πολιτικής» που θα φέρουν την ανάπτυξη… Κανένας δεν µιλά για τον δημιουργικό άνθρωπο του οποίου οι δημιουργικές δυνάµεις εξουθενώνονται πριν καν δοκιμαστούν στον πραγματικό στίβο της ελεύθερης αγοράς, που φυσικά δεν υπάρχει στο σοβιετικό Ελλαδιστάν…

Και έρχονται διάφοροι στη συνέχεια γιαλαντζί φιλελεύθεροι (τους ονοµάζω και Φο-Φιλελεύθερους) να µιλήσουν για το ότι αυτά τα «καλά», στα οποία αναφέρεται η Αριστερά, είναι ανεφάρμοστα και εμποδίζουν την ανάπτυξη. Όσο η επιχειρηματολογία τους εξαντλείται σε τέτοια «επιχειρηµατάκια», οι κολεκτιβιστές (και οι κρατιστές) έχουν την απάντηση. «Εµείς» λένε «θα το κάνουµε καλά», έστω κι αν όλες οι απόπειρές τους στην ιστορική πορεία αποδείχτηκαν καταστροφικές.

Μόνο αν το πρόβληµα τεθεί στην ουσία του, ότι δηλαδή ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ» ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ «ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΛΟΥ» ΤΩΝ ΚΟΛΕΚΤΙΒΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΩΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ-?ΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΙΣ ?ΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, µπορεί να υπάρξει η απαραίτητη ιδεολογική αντιπαράθεση για τη δημιουργία ενός φιλελεύθερου ρεύµατος στην κοινωνία…

Υπάρχουν, λοιπόν, πολίτες που να θέλουν να ορθώσουν το ανάστηµά τους και να δώσουν τη µάχη τους για να σταματήσει το έγκληµα της δολοφονίας των δημιουργικών ικανοτήτων τους; Οι διαθέσιµοι να αφήσουν όνοµα και τηλέφωνο…