Κική Δημουλά

Η ποιήτρια ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, χωρίς να επιδιώκει την «ανακάλυψη» ή την αναζήτηση μεγαλόστομων ιδεών, κινείται στη διακεκαυμένη ζώνη της ποιητικής «κοσμογραφίας», επιχειρώντας έναν επαναπροσδιορισμό της ποιητικής γλώσσας. Η ποίησή της, με πλήθος συνδηλώσεις και υπαινιγμούς, εντάσσεται στο περιρρέον ύφος και ήθος των σύγχρονων αισθητικών αντιλήψεων. Η φωνή της –δραματική στo βάθος– με την
«αναδιάταξη» ή και την ανατροπή της... τρέχουσας σημειολογίας των λέξεων αποτελεί το μαντείο, ούτως ειπείν, ενός υποδόρειου πολυφασικού λόγου, όπως έχει διαμορφωθεί στους σημερινούς καιρούς. Αυτός ακριβώς ο «πλάγιος» τρόπος της είναι τό... προκάλυμμα πίσω απ’ το οποίο η ποιητική της μάσκα μας κάνει γκριμάτσες, μάσκα που είναι ταυτόχρονα η ίδια και ο... άλλος (idem in alio), στον ίδιο ιονεσκικό ρόλο, χωρίς τις συνήθεις λογικές «παραχωρήσεις». Ο ριζοσπαστισμός, στον κρατήρα του
πυριγενούς της ηφαιστείου, δικαίωσε το αίτημα –και την προσδοκία– μιάς άλλης ποιητικής ανάγνωσης ή διαλεκτικής, στην αόρατη πλευρά της... σελήνης, μιάς μέθεξης τροχιοδεικτικής, που καταφάσκει στην εξιλαστήρια όσο και λυτρωτική διέξοδο της τέχνης.
Ο συγγραφέας